Column Babs: 'Zij wel…de bofkont'

Heeft de commercie alles verpest, of is er nog iets aandoenlijks aan Valentijnsdag? Jazeker! Ik hoef alleen maar even terug aan vorig jaar te denken.

Cupido schoot jaren geleden al raak dus mijn Valentijns-verwachtingen waren niet erg hoog toen ik na een baaldag thuis kwam. Ik draaide de sleutel om en duwde de voordeur open. Op de deurmat, die nodig aan een stofzuigbeurt toe was, lag een kaart. Grote rode harten straalden me tegemoet. Al voordat ik bukte was ik die baaldag vergeten.

Hoe lang was het geleden dat ik een Valentijnskaart gekregen had? Ik moest goed nadenken. Volgens mij heb ik er nog nooit een gekregen.

Met trillende vingers pakte ik het kaartje. Eigenlijk wilde ik het niet omdraaien maar gewoon genieten van mijn allereerste Valentijns moment. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid en draaide ik het kaartje om. Geen afzender. Wel nog meer hartjes en in een krampachtig handschrift had hij geschreven hoe lief hij mij vond. Hartkloppingen, stiekeme vlindertjes in mijn buik, mijn hoofd maakte overuren….wie oh wie was deze geheime aanbidder?

Toen viel mijn blik op de naam aan wie de kaart geadresseerd was. Het weeë gevoel in mijn buik maakte plaats voor de realiteit. Met mijn jas nog aan, en een klein deukje in mijn ego, stapte ik weer naar buiten om het kaartje in de brievenbus te proppen van een schattig lief klein buurmeisje een paar huisjes verderop.

Een paar dagen later kwam ik haar tegen. Met rode blosjes op haar wangen vertelde ze me opgewonden dat ze wel vijf Valentijnskaartjes had gekregen. Zij wel…de bofkont