Column Babs: 'De poort naar de hemel is blauw en heeft grote gele letters'

Ik droomde vannacht dat ik dood was en dat ik in de file voor de hemelpoort stond. Toen ik eindelijk aan de beurt was keek Petrus me met een verveeld gezicht aan en vroeg hij wat ik kwam doen. Tegen beter weten in vertelde ik hem dat ik mijn tijd op aarde best nuttig had besteed en dat ik graag naar binnen wilde.

Hij was niet meteen overtuigd. Hij vertelde dat het er laatste weken nogal wat aan de hand geweest was en dat hij kritisch moest zijn in wie wel, en wie hij niet door mocht laten. Die gast bleef maar lastige vragen stellen. Uiteindelijk keek hij me met een bedenkelijk gezicht aan, trok zijn wenkbrauwen op en vroeg wat ik nu eigenlijk ècht kwam doen. Stamelend probeerde ik er nog een beetje een heroïsch verhaal uit te persen over hoe ik ooit iemand had gered en dat ik het nu toch best wel verdiende om in een luie stoel de rest van mijn tijd te slijten. Hij trapte er niet in. Bam, de robuuste blauwe deur met de grote gele letters HEMEL klapte voor mijn neus dicht.

Achter me hoorde ik iemand beschimpt lachen. Ik draaide me om en zag een hele rij met mensen staan die ook graag naar binnen wilde. Terwijl ik en mijn gedeukte ego wegliepen, hoorde ik de deur weer opengaan. Gemompel van Petrus 'Oh echt, u bent door uw bed gezakt?!? Wat erg! Kom snel naar binnen!'

Op het moment dat de deur weer dichtviel schrok ik wakker. Langzaam komen mijn hersenen vanuit de slaapstand op gang. Petrus, blauwe deur, gele letters? Help! In dagen van corona lijkt de hemel nog het meest op de Ikea, alleen met een iets minder streng deurbeleid.