Aan de keukentafel met Rens de Grauw: ‘Mijn veelzijdigheid heeft me gered’

BREDA - Breda is een dynamische stad die bruist van de ondernemers. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met’ gaan we in gesprek met Bredase ondernemers. Deze week is dat Rens de Grauw van De Avenue.

Rens, je bent pas 27 jaar. Wat is jouw achtergrond?
Ik kom uit de licht en geluidstechniek. Ik werkte onder andere bij de voormalige Avenue in Tilburg. Dat sloot in 2011. Op dat moment deed ik er al klussen bij, waaronder ook voor de Avenue Breda. Ik zag toen al dat er heel veel onbenut potentieel was, waar ik heel graag mee aan de slag wilde gaan. Want het concept van de Avenue vind ik geweldig.

Wat is dat concept dan?
De Avenue is een evenementenlocatie in oude theaterstijl waar je een diversiteit van evenementen vindt. Wat bij ons altijd centraal staat is samenkomen met een reden, zoals een feest of bruiloft.  Het is geen bar waar je binnenloopt. En van oudsher hebben we natuurlijk de dinnershows. Daar is Avenue groot mee geworden. Die hebben we er zo’n 40 per jaar.

Onder andere bij die dinnershows zag ik dat onbenutte potentieel. Zo vond ik bijvoorbeeld dat ze te veel op elkaar leken. Daar zit ik bovenop. Ik wil dat er diversiteit in zit. En dat je naar meerdere shows kan gaan zonder herhaling te krijgen. Daardoor worden de doelgroepen heel anders. Bij Burlesque zitten heel andere mensen dan bij een Stars on Stage of een Steven Kazàn. Die dinnershows doen we als besloten shows voor bijvoorbeeld bedrijven, maar ook gewoon met open ticket verkoop. Dat is een heel leuke manier om mensen kennis te laten maken met de Avenue. Dat heb je ook nodig. Zo krijg je de mensen binnen. 

Je hebt het bedrijf op jonge leeftijd overgenomen. Hoe ging dat?
Ik was toen 21. Ik had net een huis gekocht, en toen kwam dit op mijn pad. Voor mij is de Avenue iets unieks, maar ik zag dat het bergafwaarts ging. Dat wilde ik voor zijn. Toen de vorige uitbater en ik daarover in gesprek gingen, bleken er mogelijkheden te zijn. En dan ga je gewoon beginnen. Je springt dan echt in het diepe, want je neemt een bedrijf over met personeel dat er al 18 jaar zit. Ik heb heel veel van hen geleerd, want ik zelf kom niet uit de horeca. Eén van de belangrijkste lessen is ‘weet wat je niet kan’. Dat is je beperkende factor. Administratie is bijvoorbeeld niet mijn sterkste kant. Daarom heb ik een betrokken accountant die echt met me meedenkt.

Waar ik wel heel goed in ben is creativiteit, techniek en bouw. De vorige eigenaren waren bijvoorbeeld helemaal niet handig. Dan kost het onderhoud van een oud pand als dit veel geld. De Avenue triggert alles in mij. Theater, techniek, renovaties, met mensen werken, concepten ontwikkelen, creativiteit. Hier kan ik echt alles in kwijt.

Wat heb jij met de Avenue gedaan vanaf het moment dat je het hebt overgenomen?
Ik ben begonnen met de basis. Wie start bij de basis, is aan het einde de laatst lachende. Daar ben ik van overtuigd. Dus denk aan het regelen van fatsoenlijke computers op kantoor. Het opzetten van een nieuwe website. Het starten met ideal-betalingen in plaats van bankoverschrijvingen. Dat zijn primaire dingen. En ook in het pand moest alles gedaan worden. Elektriciteit vernieuwen, zorgen dat het geluid goed is, schilderen. Wat de Avenue doet is veel maatwerk. Het moet iedere keer precies passen bij wat de opdrachtgever wil. Of dat nou een bruiloft is of een bedrijfsfeest. Dat maakt het werk leuk. Maar het brengt ook met zich mee dat de basis extra belangrijk is.

Die basis aanpakken was veel werk. Maargoed, ik was 21. Dus ik kon nog veel nachtjes doorhalen, haha.

Kon jij vroeger wel stilzitten in de klas?
Niet echt, haha! Ik vond school echt verschrikkelijk. Dat duurde allemaal veel te lang. Geef mij de stof maar en zeg wat je van me wilt in plaats van die lange lessen. In 4 VWO was ik het zó beu, dat ik voor het papiertje 5HAVO heb gedaan en weg was. Mijn ouders verklaarden me voor gek. Maar nu zijn ze trots. Maar ze zijn absoluut geen ondernemers. Dus zij vinden het heel spannend. Zij werken in de zorg en overheid, dus komen thuis en dan is het werk ook klaar. Dan is het leven redelijk simpel.

De horecawereld is hard. Of ervaar jij dat niet zo?
Het is zeker een harde wereld. Daar heb ik de eerste jaren hard doorheen moeten slaan. En soms moet je accepteren dat je op je bek gaat. Ik ben echt wel een keer met een traan naar huis gereden. Heb er mijn lessen mee geleerd en kan ermee te dealen. Net als de coronacrisis. Het roept het uiterste in je op, je kunt in een hoekje gaan zitten, maar je moet er doorheen.

Hoe heb je dan corona ervaren?
Dat was redelijk traumatiserend. Maar ook de meest leerzame periode van mijn leven. Ik zag vlak voor de eerste lockdown al dat de ticketverkoop stagneerde. Dan schrik ik al. En toen ging de boel voor de eerste keer dicht. Je begint dan te snijden. Zo liepen er twee contracten af. Maar wat je opbouwde en bedacht, gooi je bij elke sluiting weer in de kliko . Want je begint met evenementen verzetten naar vier weken verderop. We dachten toen dat het dan weer zou kunnen. Dat was ook het perspectief dat we van de overheid kregen. Maar die afspraken moesten dan vervolgens ook weer verplaatst worden. Ik kreeg toen wel door dat het lang zou duren. En dat het bakken met geld zou gaan kosten. Doordat Villa Nova dicht ging, konden we in de zomer alles naar buiten verplaatsen. Dat zorgde gelukkig voor cash. Maar toen de tweede lockdown kwam, had ik al wel door dat ik creatief moest zijn.

Ik zat toen een keer in een call vanuit een duffe, grijze ruimte. Toen had ik door: Dit kan niet, want zoom is de toekomst. Ik besloot een studio in te richten voor webinars. We hebben toen twee studio’s gebouwd met twee verschillende sferen. Eén heel strak en één authentiek. En we hebben het hartstikke druk gehad. En nog steeds. Presentaties, bijscholingen, feestjes, borrels. Deze stap heeft ons gered. Zo zijn we eruit gekomen zonder al te veel kleerscheuren. 

Met wie zou jij aan de keukentafel willen zitten? 
Ik ben groot fan van Armin van Buuren. Dat is ook een selfmade man. Die is op zijn zolderkamertje begonnen, en ontzettend succesvol geworden. En hij is ook nog redelijk bescheiden gebleven, dat vind ik mooi. Hem zou ik graag eens een half uur aan mijn tafel hebben en mijn droom is dan dat hij hier dan gelijk een keertje draait.

Naam:
Rens de Grauw
Leeftijd:
27 jaar
Relatie:
Niet getrouwd of samenwonend en geen kinderen
Functie:
Eigenaar van de Avenue, en o.a. eigenaar van een bedrijf in de licht en geluidstechniek
Hobby:
“Ik zit graag achter de piano. Dan speel ik licht klassiek en filmmuziek. Ik ga graag naar het theater en cabaret. En ik ben creatief met techniek. Dat soort dingen vind ik leuk. Ik bedenk dan iets wat ik zelf ga lassen etc. Ik ben eigenlijk een halve bouwvakker.”