Mohamed Bouazizi

Als schrijver van deze column heb ik vaak een klein notitieblokje op zak waar ik even snel iets in noteer. Meestal doe ik er niets mee maar mijn notities van 21 januari 2011 blijken toch heel actueel te zijn. Het verhaal begint bij een foto in de Volkskrant op genoemde datum.

Foto’s zijn soms schokkend. Op vrijdagochtend begint mijn dag met de foto van een gemummificeerd lichaam met slangetjes in de mond. Belangrijke mensen staan er om heen een schokkend beeld. Het lichaam is van de inmiddels tot held uitgeroepen Mohamed Bouazizi, hij kwam om het leven door zichzelf (uit protest) in de brand te steken.

In Tunesië is de revolutie uitgebroken. De Jasmijnrevolutie. Beelden, geluiden neem je mee in de dag. Evenzo muziek dat deuntje wat maar niet uit je hoofd wil verdwijnen. Als hardloper ben je daar toch gevoeliger voor; geluiden in het bos, luchtjes, temperatuurverschillen, lichtinval. Alles neem je toch altijd iets sneller in je op.

Beelden neem je vaak mee zoals gezegd. De afgelopen zondag was dat niet anders. Gebeurtenissen van de week spelen door het hoofd. Na ongeveer 20 minuten kom ik eindelijk los van de waan van de dag. Geen Tunesië, Moerdijk of Ben Saunders. Maar een mooie regenbui die de hersenen en het gelaat prikkelend tot rust brengt.

De Galderse Meren zijn grijs en grauw. De regenbui speelt met het water. Met lichte vlagen trekt de bui over het water. Het enige wat mij nog rest is het ritme van de benen en mijn ademhaling en in het nu zijn.

Door het Markdal rol ik weer terug richting Breda. Ter hoogte van de Klokkenberg hoor ik de speakers van de Mastboscross. De realiteit is weer aanstaande. De laatste meters gaan over de Bouvignedreef, tussen de wel of niet rijdende auto’s vind ik mijn weg terug naar de gebruikelijke standaard, coachen, en veel ‘interessant’ geklets over hardlopen.

Af en toe droom ik even weg en denk aan mijn anderhalf uur vakantie met mijn eigen benenwagen. Het even kunnen vluchten naar ‘mijn vrijheid’ is en blijft een mooi gegeven. Inmiddels is de Jasmijnrevolutie uitgegroeid tot een vrijheidsstrijd die zijn weerga niet kent. Egypte, Algerije, Libië, Jemen, Syrië, etc. Burgers komen in opstand en vechten voor hun vrijheid.

Gelukkig kunnen wij onze loopschoenen aantrekken en gaan en staan waar we willen. Wel of niet op zoek naar onze eigen vrijheid, KEEP ON RUNNING.