Ger Heimans
Ger Heimans

Wat is daarop uw antwoord?

Column

Hij is drummer in een metalband; git zwart haar en één gekleurde lok. Metalen kettingen en een oorbelletje. Een jonge hond. Een vreemde eend in de bijt.

Hij is mijn collega; ruim twintig jaar jonger dan ik. Een toppertje. Technisch breed georiënteerd, niet te lui om te werken, klantvriendelijk, behulpzaam en prettig in omgang. Een top gozer waar ik graag mee samenwerk. Drummer in een “tering herrie band” met een immense passie voor muziek. En voor z'n vriendin.

Zijn vriendin is drieëntwintig, net genezen van die verschrikkelijke, onrechtvaardige ziekte. Die ziekte die als een monster tekeer gaat in je lijf, je lichaam sloopt en je geestelijk uitput.

Maar hij was er, tijdens dat eerste herstel. Jong geluk in een appartementje op de veertiende verdieping. Plannen in overvloed. Het komt goed.

En hij was er ook, toen alle ellende voor de tweede keer begon. Hij steunde haar, zo goed hij kon. Samen deelden ze de twijfels, de vragen, de tegenslagen en de hoop. En hij jankte met haar mee, die stoere drummer, en samen overwonnen ze die afschuwelijke ziekte die je je ergste vijand nog niet toewenst.

Het maakte ze sterker. Samen konden ze de hele wereld aan. Wie deze ellende overleeft komt er dubbel zo sterk uit. Ze zagen weer toekomst. Trouwen? Kindertjes?

En dan die dreun.
Die donderslag bij heldere hemel.
Houdt het nou nooit eens op?

Binnenkort binden ze voor de derde keer de strijd aan.

Maar vandaag klinkt hun vervroegde Ja-woord.
Vervroegd, vanwege dat godvergeten K-woord.

Ger Heimans