Ger Heimans
Ger Heimans

Column: De reünie

Column

Naar mate je ouder wordt lijkt het of je steeds vaker terug kijkt naar het verleden. Vaker terug denkt aan de mensen die je ooit hebt ontmoet. De ultieme gelegenheid hiervoor is natuurlijk een reünie.

De afgelopen drie maanden ben ik elke maand wel een keer op zo'n reünie geweest. Een treffen van verre familie, oud-collega's, of anderen die je al jaren niet meer hebt gezien.

"Weet je nog? Tjonge jonge, dat waren nog eens tijden". Ja, inderdaad. Vroeger moet het dus écht beter zijn geweest, want die anderen zeggen het ook. Vroeger, toen je poepen nog met een lange "oe" schreef, dat is lang geleden.

“Hoe is het trouwens met tante Leentje en ome Willem? Ik kom er eigenlijk nooit meer. Je hebt allemaal je eigen leven hè. Het is geen onwil, maar het komt er gewoon niet van.”

“Wist jij eigenlijk dat Theo onlangs is overleden? Een boom van een vent, maar in twaalf maanden niets meer van over. En nog geen zestig jaar oud. Nee, stel niets uit tot aan je pensioen. Je moet nu genieten, straks kan het misschien niet meer.”

“Wel leuk dat we elkaar weer eens ontmoeten. We moeten eens wat vaker bij elkaar komen. Inderdaad, je hebt gelijk. We houden contact.”

Je krijgt heel wat inzichten tijdens zo'n reünie. Verhelderend, relativerend, en niet eens ongezellig, zo met een kopje koffie en droge plak cake.

Maar wat is het jammer, dat dit soort reünies alleen na afloop van een uitvaart plaatsvinden.