Afbeelding

... En nu lig je daar in je kleine kistje

Column

Een kistje dat verdorie veel groter had moeten zijn, en waar je pas over een jaar of tachtig in had mogen liggen.

Tot die tijd had je de kans moeten krijgen om groot te worden en de wereld te ontdekken. Tijd die je nodig zou hebben om erachter te komen dat spruitjes eigenlijk helemaal niet zo vies zijn. Tijd om te leren fietsen, eerst op een driewieler en later op een echte fiets. Je zou achter een bal aan moeten rennen op het voetbalveld terwijl je ouders trots langs de lijn zouden staan om je te moedigen.

Als tiener zou je dan eindelijk voor de eerste keer mee mogen naar het grotenmensenvoetbal. Je eerste avondje NAC zou onvergetelijk zijn en je hart voor altijd geel-zwart kleuren.

Tegen de tijd dat je een puber zou zijn, zou voor de eerste keer dronken thuiskomen van een feestje. Je zou je eerste vriendinnetje krijgen, en je tweede, en je derde. En steeds zou je ontroostbaar zijn wanneer bleek dat zij toch niet de ware was.

Maar ergens op jouw pad zou een leuk meisje staan te wachten. Een meisje waarmee je zou trouwen en kindjes zou krijgen. Kindjes die je op zou zien groeien om op hun beurt zelf papa of mama te worden. Je zou ze steunen tijdens hun opvoedkundige worstelingen en glimlachend zeggen dat het allemaal goed komt. Want je zou de twijfels herkennen uit de tijd dat je eigen kinderen klein waren.

En ooit over een jaar of tachtig dus, zou er dan een dag van afscheid zijn. Een dag waarom je kinderen en kleinkinderen met z’n allen rondom je kist zouden staan. Ze zouden elkaars hand pakken op zoek naar troost. En er zou gezegd worden dat het goed was zo, dat je een mooi leven hebt gehad.

Zo had het moeten gaan. Maar er ging iets helemaal mis. Want nu lig daar in je kleine kistje. Omgeven door al die toekomst die nooit de kans zal krijgen om uit te groeien tot herinneringen.

Babs Verstrepen