Afbeelding

Rookverbod tijdelijk opgeheven op het NS station

Column

Iedereen die wel eens op zondagochtend over een NS station heeft gelopen zal het beamen. Op dit tijdstip is het station het domein van de setjes. Stelletjes kwieke 50-plussers die een teken van boven lijken te hebben gekregen om zich op dit onchristelijke tijdstip te melden bij de incheckpoortjes. Er lijkt ook een geheime dresscode te zijn waar ik niks van weet. Zonder een beige afritsbroek, wandelschoenen, de verplichte wandelroutegids en een rugzakje met het waterbidonnetje, hoor je er simpelweg niet bij.

Deze zondagochtend is het anders. De treinreizigers op het perron van Rotterdam centraal zijn verdeeld in twee groepen, de wetenden en de onwetenden. De wetenden hebben een opgetogen en verwachtingsvolle blik in de ogen, terwijl de onwetenden in hun human nature outfit zich nog in een onverstoorbare zondagse snoozestand bevinden. De wetenden horen en zien hem in de verte al aankomen, bij de onwetenden begint het langzaam te dagen dat deze zondag geen gewone zondag is.

De jaloerse blikken van de onwetenden wanneer oud en nieuw naast elkaar op het perron staan. Terwijl zij zich klaarmaken om naar het altijd spannende Zwolle te vertrekken in die saaie gewone trein, stappen de echte bofkonten vandaag in de nostalgische oude stoomtrein voor een tripje richting Breda.

We worden omringd door mensen die allemaal zo hun eigen reden hebben om het ritje in dit oude, stinkende, maar oh zo sexy stoommonster, te maken. Allemaal hebben ze dezelfde opgewonden blik in de ogen. De oude man die door de geur en het geluid van de stoomtrein teruggebracht wordt naar zijn tijd dat hij als machinist werkte op de trein. Zijn lichaam is versleten en hij heeft wat hulp nodig om in de trein te kunnen stappen, maar zijn ogen spreken boekdelen. Naast hem staat zijn achterkleinzoon, een jochie van vier. Vandaag bestaat zijn wereld niet uit digitale beelden of plastic namaaksels van Thomas de Trein, maar zit hij met een glunderende snoet in de echte. En verder veel, heel veel, brave huispapa’s die hun Marklin-wereld-op-zolder tot leven zien komen.

Ik begrijp nu overigens wel waarom het perron van het station vroeger geen overkapping had, de hele ruimte hangt vol rook en stoom van de dampende locomotief. Het bordje ‘verboden te roken’ staat er wat lachwekkend bij. Nu maar hopen dat er op dit vroege tijdstip niet toevallig een overijverige ARBO-controleur in zijn wandeloutfit op de trein naar Zwolle staat te wachten.

Babs Verstrepen