Afbeelding

De geur van lindebloesem is levensgevaarlijk

Door: Babs Verstrepen Column

Door die aromatische dampen die de bloesem uitbraakt, ben ik van de week bijna tegen een auto gebotst, twee keer van mijn fiets gevallen en één keer bijna de sloot ingereden.

Geuren zijn iets raars. Geuren en emoties zijn sterk met elkaar verbonden. Wanneer de geur van lindebloesem mijn neus binnendringt  ben ik weer even dat kleine meisje dat zorgeloos door de Dillenburgstraat en de rest van 't Ginneken huppelde.

Het is zoiets als een oud gebouw binnenlopen en meteen weten dat je oude schooltje vroeger ook zo rook. Wanneer je dan je ogen dicht doet kun je bijna de rafelige topografiekaarten aan de stokken zien hangen en ben je bang dat je een mondelinge overhoring krijgt over de provincies en de hoofdsteden.

Maar met je ogen dicht stil staan in een oud gebouw is iets heel anders dan door Breda fietsen met je ogen dicht omdat je lindebloesem ruikt. Het is de geur van rolschaatsen over het asfaltbaantje op het Schoolakkerplein en voor de honderdste keer thuiskomen met een gat in je maillot. Van lange boswandelingen met opa op zondagmiddag en wanneer je dan doodmoe thuiskwam de eigengemaakte appelmoes van oma eten.

Wanneer ik lindenbloesem ruik dan zie ik hoe de bokjes, de kippen en de pony aan kwamen rennen wanneer we met ons knisperende zakje oud brood door het Postlaantje liepen. En hoe we verstoppertje speelde op het braakliggend terreintje erachter.

't Ginneken, waar ik met opa naar de kerk ging en deed alsof ik de teksten in het misboekje kon lezen en probeerde mee te zingen met het koor. Totdat ik de eerste deuk in mijn ego opliep omdat opa glimlachend het boekje omdraaide omdat ik het ondersteboven hield.

Dan denk ik aan de intocht van Sinterklaas, waar Sinterklaas niet alleen begeleid werd door zijn Pieten maar ook door Spaanse hofdames en -heren op statige paarden. De Ginneken-Sinterklaas, die lustte er wel pap van zei mijn vader altijd en in die tijd dacht ik nog dat hij het dan over Brinta had.

Dan denk ik aan de tijd dat ik nog zo onbevangen, zo onschuldig en vooral zo zorgeloos was.  De tijd in de Dillenburgstraat, het komt nooit meer terug. Maar het gevoel gelukkig wel, elk jaar weer!! Levensgevaarlijk, en toch kan ik er niks aan doen, het gaat vanzelf.

Met mijn ogen dicht, fietsend door een straat die geurt naar lindebloesem.