Voor de zekerheid een extra kusje voor het slapengaan

Welke papa of mama heeft de aandrang gisteravond kunnen weerstaan om een paar keer extra de trap op te sluipen? De kinderkamer open te doen, het dekbedje voorzichtig van het warme Zwitsal koppie weg te schuiven en een extra kusje op het bolletje te geven? Niet veel, toch?

Want dat is wat ons onderscheidt van andere diersoorten op aarde. Onze hersenen zijn in staat om het verdriet van een ander te vertalen naar onszelf. Wij kunnen ons iets voorstellen bij het onvoorstelbare. Dat je 's morgens je kindjes naar de BSO brengt, een vluchtige kus geeft, naar je auto loopt om er achter te komen dat de lunchtrommeltjes nog op de achterbank liggen, je weer terug loopt naar het lokaaltje en moppert dat ze daar voortaan even zelf aan moeten denken, weer naar de auto rent, start en naar je werk rijdt. Geen haar op je hoofd die er op dat moment aan denkt dat er straks iets vreselijks kan gebeuren waardoor je je kind nooit meer in de badkuip ziet spetteren, of met zijn eten ziet spelen. Geen haar. En toch kan het.

Zomaar uit het niks. Iets met een ongelijke strijd tussen een elektrische bakfiets en een trein. Meer hoef je eigenlijk niet te horen om brakend naar de wc te rennen en daar je hele ontbijt eruit te gooien. Zelfs wanneer je er honderd procent zeker van bent dat het jouw kindjes niet waren omdat het zeventig kilometer verderop gebeurde.

Een paar jaar geleden heb ik me in een Amerikaanse hotelkamer zitten verbazen over het krankzinnige aantal nieuwskanalen op de televisie die allemaal eindeloos ooggetuigenverslagen uitzenden en elkaar beconcurreren met experts die ook op tv hun zegje wilde verkondigen. Gisteren liet zien dat we in Nederland net zo krankzinnig aan het worden zijn. Vanaf lunchtijd werd de berichtgeving een beetje morbide. Het ging niet meer om de nieuwswaarde, het ging om de kijkcijfers. Kranten en actualiteiten programma's kwamen met updates in live-blogs over ooggetuigen die nog steeds op hun benen stonden te trillen. Een pushbericht op mijn telefoon liet foto's zien van de eerste bloemen die op de plaats van het ongeluk werden neergelegd. En de echte klapper, dat de trein een camera had die het ongeluk gefilmd heeft.

Ik ren naar de wc om het laatste restje gal te lozen. Sommige dingen wil ik helemaal niet weten, en dat van die camera is er één van. Ik kan me ook niet voorstellen dat de papa's, de mama's, de opa's en de oma's, ooms en tantes, vrienden, kennissen en collega's het fijn vinden om te weten dat er een tape bestaat met daarop de allerlaatste seconden voordat de trein het leven neemt van dat kleine mensje dat nooit meer in hun armen in slaap zal vallen.