Afbeelding

Met zo'n kartelmes gaat je steak voor de tweede keer dood

Door: Babs Verstrepen Column

Samen met de stoere lederen voorzet schorten zijn per ongeluk ook de steakmessen onze grill-restaurants binnen geslopen. Van die messen met een houten handvat en van die ruige kartels. Het ziet er stoer uit. Maar zodra je zo'n mes in je steak zet, ziet het eruit als roadkill.

En denk nou niet dat ik niet weet waar ik het over heb want ik weet best hoe roadkill eruit ziet. Eerder deze week reed ik namelijk over een landweggetje. Zo een met van die bomen aan de zijkant die niet uit de weg gaan wanneer je de macht over het stuur verliest omdat je er met honderd kilometer per uur overheen scheurt. Zo'n weggetje dus.

Maar gelukkig reed ik geen honderd kilometer per uur en gelukkig kon ik op tijd stoppen toen papa en mama gans met hun verse ganzen-gezinnetje de weg overstaken. Zes van die uitermate schattige pluizige bolletjes waggelden een beetje onhandig achter papa en mama aan. Nummer zeven had ik toen nog niet gezien. Die kleine sufferd besloot er op het laatste moment nog even snel achteraan te rennen….precies op het moment dat ik weer wat vaart had. Ik zal jullie de details besparen van wat ik achter de auto aantrof maar laat ik het erop houden dat het nog het meest leek op filet americain die over de uiterste houdbaarheidsdatum was.

Ik moest hier weer aan denken toen ik in een restaurant een steak had besteld. De chef kwam zelf uit de keuken. Trots zette hij twee mooi opgemaakte borden op tafel. Precies zoals ik een steak graag zie. Met een knapperig, net niet aangebrand, korstje van buiten en de belofte dat de binnenkant lekker rood en sappig zou zijn. Naast de steak lagen beetgare groentjes die hun natuurlijke kleur behouden hadden en een kruidige rode wijn saus. Kortom, een bijzonder smakelijk schilderij op een bord.

Ergens was ik blij dat de chef niet aan het tafeltje bleef staan voor een kort praatje. Zo hoefde hij geen getuige te zijn van de verwoestende aanval van het zogenaamde steakmes. Onder begeleiding van raspende geluiden baanden we ons een weg door het vlees. In no time veranderde de sappige steak in een rafelige homp slachtafval.

Met dezelfde verwijtende blik als waarmee papa-gans eerder van de week naar mij had gekeken, keek ik naar mijn kartelmes. Mijn steak was al dood, maar nu is hij voor de tweede keer overleden. Moordenaar!