Afbeelding
Foto: Breda Business

Column Merel Ockers: ‘Age aint nothing but a number’

Door: Merel Ockers Column

(advertorial) - Hij snapt er niks van. Zijn CV is netjes, up to date en hij heeft veel werkervaring. Maar elke sollicitatie eindigt in een afwijzing, hij wordt niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Ik kan niet anders dan medelijden hebben met de man die tegenover mij zit. Met een leeftijd van 61 jaar mag hij zich nog 6 jaar nuttig maken op de arbeidsmarkt, zoals hij het zelf zo mooi zegt.

Hij is helaas niet de enige. Zelfs in deze krappe arbeidsmarkt zitten nog steeds tienduizenden ouderen ongewild werkloos thuis. Dit is regelmatig onderwerp van gesprek bij mijn collega’s. Gelukkig zijn er branches, zoals de zakelijke dienstverlening, waarin “age aint nothing but a number” waarheid blijkt. Maar zodra het werk fysiek wat uitdagender is, lijkt er steeds vaker sprake van een voorkeur voor de jongere werknemer. In de logistiek bijvoorbeeld is veel vraag naar werknemers. Jonge mannen met enige ervaring begeleiden we dan ook vaak snel naar werk. Moeilijk wordt het voor de werkzoekenden boven de 55 jaar. Een greep uit reacties van bedrijven: “Het werk is fysiek te zwaar, te koud, te onregelmatig. We durven het niet aan met deze persoon”. Enkel gebaseerd op het CV van die persoon…

Hoe zorg je er dan voor dat een werkgever zonder vooroordeel het gesprek met een oudere werkzoekende aangaat? Dat is een uitdaging en betekent net een stapje verder gaan in het leren kennen van de kandidaat. Meerdere gesprekken voeren, waar nodig ondersteunen in een stukje opleiding/training en vooral zorgen dat ik alle mogelijke excuses vanuit de werkgever op voorhand van tafel kan vegen. Dat kan, omdat ik mijn kandidaat daadwerkelijk ken. Dit is echter niet voldoende, de werkgeverskant is namelijk ministens zo belangrijk. En dan heb ik het vooral over het feit of een werkgever kansen ziet in het aannemen van een oudere werknemer.  

Helaas is het aantal werkgevers dat zonder “extra zekerheid” openstaat voor de werknemer op leeftijd nog erg klein. En daar komt dan mijn laatste troef om de hoek kijken: financiële compensatie. Loonkostenvoordeel (gedurende 3 jaar) voor de werkgever is wat de twijfelaars over de streep moet trekken. En ja, dat lukt af en toe. Maar voor mij heeft dat toch een vervelende nasmaak. Want hoe mooi zou het zijn wanneer deze financiële prikkel niet nodig is en we daadwerkelijk in een inclusieve arbeidsmarkt werken waarin iedereen, op elke leeftijd een kans krijgt om zich te bewijzen.