Afbeelding
Foto: Screenshot YouTube

Franks Filmtip: 'De film is een ode aan de geborgenheid die de gezinsband kan bieden'

Cultuur Uitgelicht

BREDA - Wekelijks belicht filmliefhebber Frank Spreuwenberg een film die in een van de Bredase bioscopen draait. Deze week is dat even anders. Door de coronacrisis zijn Bredase bioscopen gesloten en moeten mensen thuis vanaf de bank films kijken. Deze week C'est ça l'amour. Te bekijken op de streamingsdienst Cinetree.nl. Met code 'samenthuis' kijk je gratis tot en met 6 april.

Geborgenheid
In deze tijden van corona zijn we meer dan anders aangewezen op de geborgenheid van het gezin, de eigen intieme kring. In de film C'est ça l'amour staat het gezin centraal, zij het een gebroken gezin. Vader Mario (Bouli Lanners) moet zijn relatie met zijn twee puber dochters overeind zien te houden na het vertrek van zijn vrouw Armelle (Cécile Rémy-Boutanger). Die dochters, Niki (Sarah Henochsberg), zeventien jaar, en de veertien jarige Frida (Justine Lacroix), zijn onzeker en boos. Niki geeft haar moeder de schuld van de scheiding, Frida haar vader.

Voor regisseur Claire Burger, die ook het scenario schreef, is dit een bekend gegeven. Ze komt uit een gezin met twee meisjes. Ook in háár pubertijd verliet haar moeder het gezin om in te trekken bij haar minnaar en bleef zij - net als in de film - met haar zus achter bij haar vader, die evenals Mario ambtenaar was. Voor de opnames is Burger zelfs teruggegaan naar het stadje waar ze is opgegroeid. Maar helemaal autobiografisch is de film niet.

Kleurloos
Vader Mario, een brave, kleurloze ambtenaar bij de gemeente, hoopt tegen beter weten in dat zijn vrouw zal terugkeren naar het gezin. Hoewel dat tegen zijn natuur is, schrijft hij zich in voor de repetities van het amateurtoneel project Atlas. Voornamelijk om zijn vrouw Armelle te zien en te spreken, want zij werkt in het lokale theater als lichttechnicus. Aan de repetities nemen stadgenoten deel, de een is buschauffeur, de ander politieagent of is werkloos. Ze moeten zeggen wie ze zijn of willen zijn. Dat geeft weliswaar een kleurrijk, maar geen florissant beeld van de regio.

De tekst gaat verder na de trailer.


Hormonen
Intussen zijn de kinderen dood ongelukkig, maar het lukt vader Mario maar niet om te bedenken wat hij daar mee aan moet. De oudste gaat op zoek naar seksueel avontuur. De jongste maakt vooral ruzie met haar vader. De hormonen beginnen bovendien hun werk te doen en zij maakt kennis met de lesbische liefde. Mario vreest dat Frida een stand-in moeder zoekt en probeert –nogal onhandig - deze ontwikkeling een halt toe te roepen. Als hij haar verwijt dat ze nog niet kan wéten of ze lesbisch is, zegt Frida dat hij moet opdonderen.

Maar Mario blijft en het toneelstuk krijgt vastere vormen. Hij kiest voor een tekst van een Duitse dichter waarvan hij de naam is vergeten: 'Onze kinderen zullen mooier en gelukkiger zijn dan wij'. De hardop uitgesproken tekst moeten de overige acteurs-stadsgenoten nazeggen, wat ze langzaam maar zeker tot elkaar brengt, zodat de spreker zich gehoord voelt. Een fraaie metafoor voor de familieverhoudingen.

De tekst gaat verder na de foto.


Chemie
Zo begint tot Mario door te dringen waar het om gaat in zijn gezin. De chemie tussen vader en dochters wordt steeds beter en tenslotte geeft de chemische industrie het laatste zetje. De kleurloosheid die Bouli Lanners in zijn rol van de goedaardige brombeer Mario geeft, is een pure provocatie. En dat is knap want het is makkelijker een sterk karakter te spelen dan een saaie, grijze buikmans. Frida is voor iedere vader van dochters de herkenbare puberdochter. Eén verkeerd woord, één verkeerde blik en redeloze woede is zijn deel. Justine Lacroix is een vondst. Ze speelt de minachting voor haar filmvader Mario gevaarlijk goed.

Het is geen moralistische film. Er zijn geen winnaars of verliezers, niemand is goed of slecht, zelfs moeder Armelle niet, die ongelukkig is in het huwelijk met Mario. Het bijzondere van de film is de sfeer van het alledaagse. Alles is gewoon, het rijtjeshuis is gewoon, de bewoners zijn gewoon. Geen ouders met glamour dus, zoals in de film Emma, waarin de relatie vader- dochter zich afspeelt in de Engelse landadel, geen diepe armoede zoals het gezin in de film Parasite, geen tegendraadse wisecracks à la Woody Allen. C'est ça l'amour zet het gewone in de etalage. De film is een ode aan de geborgenheid die de gezinsband kan bieden, al komt die niet vanzelf. Een bloedeerlijke film.

Dit is wat je over deze film moet weten:

- Regisseur Clair Burger debuteerde met de speelfilm Party Girl, waarmee ze in 2014 op het filmfestival van Cannes de Gouden Camera won.

- C'est ça l'amour is in 2018 in première gegaan en is in maart 2019 in de Nederlandse bioscopen gaan draaien.

- De film is opgenomen in het ouderlijk huis van regisseur Burger in Forbach, een Frans stadje bij de Frans-Duitse grens. Het huis was eigenlijk te klein omdat de cast en de crew er nauwelijks in konden bewegen.

Regie: Claire Burger Met: Bouli Lanners, Justine Lacroix, Sarah Henochsberg e.a.