Franks Filmtip: 'Het is een film die nog lang na smeult'

BREDA - Wekelijks belicht filmliefhebber Frank Spreuwenberg een film die in een van de Bredase bioscopen draait. Deze week Ema. Te zien bij Chassé Cinema. 

Ema gaat over de millennials, maar doet denken aan de middeleeuwse schilderijen van Jeroen Bosch. Raadselachtig en geheimzinnig, waarbij liefde, zonde en dwaasheid een hoofdrolspelen. De kleurrijk gedetailleerde beelden en de muziek passen zó goed bij- en in elkaar dat een hypnotische sfeer ontstaat die de toeschouwer meeneemt naar een dromerige wereld, die echt lijkt.

Millennials 
De Chileense regisseur Pablo Larraín is een grote naam in de filmwereld. Zijn Engelstalige film Jacky uit 2016 (een biopic over Jacky Kennedy, direct na de moord op haar man) kreeg drie Oscar nominaties. Larraín heeft zich nu verdiept in de manier van leven en denken van de millennials. Een interessant gegeven voor wie begrijpen wil wat de millennials drijft, hoe ze denken en doen en welke normen en waarden ze er op na houden.

De tekst gaat verder na de trailer.


Tegenstellingen
De tegenstellingen in het leven van Ema (Mariana Di Girolamo) zijn groot. Haar man Gastón (Gael García Bernal) is choreograaf, vijftien jaar ouder dan Ema, en liefhebber van klassieke dans in weelderige theaters. Ema is juist verknocht aan het leven op straat en houdt van Reaggaeton, een zuid Amerikaanse straatdans op een dwingend Zuid Amerikaans ritme. Reggaeton is een manier van dansen die ‘perreo’ wordt genoemd, dansen op z'n hondjes, waarbij de vrouw enigszins gebukt met haar rug naar een man toestaat. Een straatdans dus met een seksuele lading. Volgens Gastón stompt de muziek af en is de dans vrouwonvriendelijk, maar Ema vindt reggaeton niet seksistisch.

Levend condoom
Ema en haar man wonen in Valparaiso (Chili). Hij is onvruchtbaar, zij noemt hem een levend condoom. Samen hebben ze een Colombiaanse jongen, Polo, geadopteerd toen hij zes was.Niet zo bijzonder. Wel bijzonder is dat ze de jongen hebben teruggeven aan het adoptiebureau toen hij twaalf was. Daar wil Ema op terug komen, maar dat lukt niet en daarom verzint ze een list.

De tekst gaat verder na de foto.


Dansen
Meer dan het verhaal, is de sfeer bepalend voor het gevoel dat de film bij de toeschouwer oproept. We zien een psychedelische dans in de haven van Valparaiso. Een close up opnamevan de zon als gigantisch decor van een groep dansers die op het ritme van haar brandende magma en zonnevlammen meebeweegt. En Ema versmelt als het ware in een dansende groep vrouwen, terwijl ze wil worden omarmd. Regisseur Lorraín heeft zich bij het schrijven van het scenario vooral laten leiden door de muziek van Nicolas Jaar. Daar komt veel energie vandaan die perfect past bij de aldoor bewegende Ema en de millennials die haar omringen. In de liefde gaat ze over alle klassieke grenzen en ze speelt letterlijk met vuur om een statementt e maken. Volgens regisseur Larraín is vuur hét symbool van destructie en creatie, dat –achteraf – goed bij deze tijd past.

Het is geen dansfilm, maar er wordt wel veel in gedanst. Het is ook geen verhalende speelfilm, maar een sfeerbeeld over millennials. Net als in het schilderij Tuin der Lusten van Jeroen Bosch krioelt het van de mensen, die allemaal in beweging zijn en raadselachtige dingen doen. Wie zijn uitverkoren en wie verdoemd? Ema is een film die nog lang na smeult.

Dit is wat je moet weten over deze film:

- De ouders van regisseur Pablo Larraín waren conservatieve politici in Chili. Zijn vader wassenator, zijn moeder minister.

- Reggaeton, oorspronkelijk uit Puerto Rico, wordt gekenmerkt door een dwingend, zich herhalend ritme dat Dem Bow wordt genoemd. Er wordt veel gebruik gemaakt van samplers, synthesizers en drumcomputers. De teksten gaan vaak over criminaliteit, seks en liefde. Het wordt daarom ook wel de gangstarap van het Caribisch gebied genoemd.

Regie: Pablo Larraín Met: Mariana Di Girolamo, Gael García Bernal