Afbeelding
Foto: Screenshot YouTube

Franks Filmtip: ‘De film werkt echt als een wake-up call’

Door: Frank Spreuwenberg Cultuur Uitgelicht

BREDA - Wekelijks belicht filmliefhebber Frank Spreuwenberg een film die in een van de Bredase bioscopen draait. Hij ging voor het gedwongen sluiten van de bioscopen nog voor BredaVandaag naar de film HOPE. Naar verwachting gaan de bioscopen op 18 november weer open. Wie HOPE wil zien, moet dus nog even geduld hebben. 

In 2010 had de Noorse regisseur Maria Sødahl veel succes met haar film Limbo (prijzen in Noorwegen en Canada). Tussen haar film Hope uit 2019 en Limbo zit een gat van negen jaar. Daar is een reden voor, er werd bij haar een hersentumor vastgesteld. Over die persoonlijke ervaringen heeft ze de film Hope gemaakt. Het scenario, dat ze zelf schreef, heeft ze gebaseerd op de gesprekken die ze heeft gevoerd met haar man en kinderen, over hoe het is gegaan. Want net als in de film ging alles heel snel nadat de diagnose is gesteld. Volgens regisseur Maria Sødahl is het wel een persoonlijk verhaal, maar geen privé verhaal. Voor het drama moet je de werkelijkheid soms een beetje verdichten met behulp van fictie, zegt ze. Bovendien blijkt haar dat dezelfde gebeurtenissen door haar man of kinderen soms heel anders zijn beleefd. Ze koos dan voor de versie die het beste paste. 

Samengesteld gezin
Anja (43) heeft met Tomas (59) een samengesteld gezin, drie eigen kinderen en drie stiefkinderen. Ze zijn twintig jaar samen en wonen in een Noorse stad. Hij is producent in de theaterwereld, zij geeft leiding aan een internationaal dansgezelschap. Als Anja vlak voor kerst terugkeert van een succesvolle voorstelling in Amsterdam is hij niet thuis. In huis is het een dolle boel, de kinderen, groot en klein, rollebollen over elkaar heen. Als hij thuis komt ligt zij al in bed. Haar hoofdpijn wil maar niet wijken. De huisarts stuurt haar door en twee dagen voor kerst wordt ze in de scan gelegd waarbij een hersentumor wordt gezien. Dan volgt de martelgang van medische onderzoeken, de zoektocht naar de geschikte chirurg en het slikken van medicatie waarop iedere patiënt anders reageert, de één euforisch, de ander depressief. En dan heeft ze haar doodvonnis nog niet eens te horen gekregen.

De tekst gaat verder onder de trailer.

Kerstdagen 
Dat de kerstdagen er aan komen, helpt haar gemoedsrust niet. Moet ze het de kinderen vertellen dat ze hun moeder gaan verliezen? Verwarrend is dat ze van artsen heel verschillende adviezen krijgt. De één zegt opereren, de ander zegt niets doen en genieten nu het nog kan. Tomas verdiept zich intussen via internet over haar aandoening. Die rationele benadering botst met het gevoelsleven van Anja. Als híj een arts vraagt hoe lang ze nog heeft - drie maanden - ontploft Anja. Dat wil ze helemaal niet weten. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat ze te lang langs elkaar heen hebben geleefd, te weinig naar elkaar hebben omgekeken - al wonen ze samen - een relatie als dor hout. Er moet nu snel iets gebeuren want op 2 januari is de operatie, die ze misschien niet zal overleven.

Comfort zone
Magistraal van de film is de verschillende taal van Anja en Tomas, van de vrouw en de man, nu ze uit hun comfort zone zijn gestoten. Directe taal komt in de plaats van subtiele hints. “Je moet me niet liefhebben”, zegt Anja als ze in bed liggen, “je moet me helpen.” Maar Anja laat zich niet makkelijk helpen, want ze wil een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zijn. Anja wil weten wat ze aan Tomas heeft. “Het leven is niet perfect”, zegt hij. Maar met een huwelijksaanzoek wil hij zijn bedoelingen duidelijk maken. Wat voor nog meer verwarring zorgt.

De tekst gaat verder na de foto.

De casting van Andrea Bræin Hovig als Anja en Stellan Skarsgård als Tomas kan haast niet beter. Zij is tenger, levendig en vastberaden, hij groot en flegmatiek, een mooi contrast. Dat verschil geeft veel dynamiek aan de relatie, maar ook chemie. 

Wake-up call 
Er gebeurt in de elf dagen tussen de diagnose en de operatie veel, niet alleen vanwege kerst en oud en nieuw en het huwelijk. Regisseur Maria Sødahl verzekert ons dat het ook in het echt zo snel is gegaan en allemaal is gebeurd. Hope is geen sentimentele film, in tegendeel, de emoties zijn eerder rauw. Het is ook geen medisch verhaal. Het is gewoonweg waar dat er soms iets heftigs moet gebeuren voor de reset knop in de relatie wordt gevonden. De film werkt als een wake-up call.

Dit is wat je moet weten over deze film:

- De artsen in de film worden niet gespeeld door acteurs maar door actieve artsen. Volgens regisseur Sødahl leidt dat tot een realistischer beeld dan acteurs die medisch personeel spelen.

- Regisseur Sødahl vertrouwde haar eigen herinneringen niet omdat de medicatie haar duizelig en high maakte.

- Vier jaar na haar operatie werd ze gebeld door een Deense producer die dacht dat ze wel weer aan het werk kon. Woedend maakte ze duidelijk dat ze nog niet hersteld was. Maar dat telefoontje maakte wel het idee in haar wakker haar ervaring te gebruiken.

Regie: Maria Sødahl Met: Andrea Bræin Hovig, Stellan Skarsgård

Afbeelding