Campie stopt ermee: ‘Hoe kan dat nou?’

BREDA - De eerste reflex voor veel Bredanaars als ze op zoek zijn naar gereedschap, onderdelen of sleutels? Op naar Campie aan de Haagweg. Met die reflex moet je snel zijn. Want: “We stoppen ermee, inderdaad”, beaamt eigenaar Dick Zonneveld. “Hoe kan dat nou? Dat horen we inderdaad veel.”

Achter in de zaak die hij in 1999 volledig overnam van Henk van Campenhout zit Dick aan de koffietafel om zijn verhaal te doen. “Revolutionair hè”, lacht de ondernemer. In 1984 kwam Zonneveld vanuit de scheepvaart bij Campie terecht. “Eerst achter de balie, maar na anderhalf jaar ben ik compagnon geworden.”

Zonde?
Na 35 jaar was het genoeg. Een jaar geleden besloot het stel dat ze ermee zouden gaan stoppen. “Dan ga je praten met mensen om je heen en met je accountant. Na het gesprek met hem bleek dat er eigenlijk geen goed voorbeeld is van hoe je stopt met een succesvolle zaak”, vertelt Zonneveld. “Zonde, zei de accountant. Toen we naar buiten gingen, vroegen we aan elkaar wat we daar nu aan gehad hadden.”

Gezamenlijk maakten ze een plan om te stoppen met de - nog steeds - goed lopende zaak. Waarom? “Omdat dit geen werk is, maar een manier van leven. We zijn er zeven dagen in de week mee bezig. We steken er zelf veel tijd in.” Hij geeft een voorbeeld: “Er is een periode van zeven jaar geweest dat we niet op vakantie zijn geweest, stond Marriët ergens op de camping en reed ik op en neer. Het is een hele toestand zo’n winkel, wil je het goed doen.”

Verkopen van de zaak was mede daarom niet aan de orde. “We hebben het eerst aan onze kinderen aangeboden en aan onze medewerkers, maar die hadden geen belangstelling. De jongens die hier werkten vonden het werk prachtig, maar niet als ondernemer. En andere ondernemers haakten ook daarom af.”

Audiëntie
Drie fulltimers had Campie in dienst. “Dat was onze eerste en grootste zorg”, vult Dicks vrouw Marriët staand naast hem aan. “Dat zij goed terecht zouden komen.” Dat is inmiddels gelukt. Twee zijn er naar Biemans in Breda, die ook de sleutelafdeling overnam, eentje naar Voskamp in Roosendaal. Voordat 1 november de vaste klanten op de hoogte werden gebracht, gingen Marriët en Dick wel op audiëntie. “Bij mevrouw Van Campenhout. Haar eerste vraag: ‘Hoe lang doe je dit nu?’” 35 jaar dus. “Groot gelijk heb je, zei ze.”

Marriët: “Uiteindelijk hebben wij het langer gedaan dan zij.”

Toiletpot
Deze maandagmorgen rinkelt de deurbel van de winkel nog veelvuldig. “Vaste klanten, die zeggen allemaal dat ze blijven komen tot we niets meer hebben. Dat is mooi om te horen”, vertelt Dick, intussen zijn aandacht even verleggend naar een klant met een vraag.
“Heb je een ring voor tussen de stortbak en een toiletpot”, vraagt de man met een Amsterdamse tongval, intussen met zijn handen uitbeeldend wat hij bedoelt.
Dick ziet het aan met een glimlach en antwoordt: “Nee.” Lachend: “Nooit gehad ook, dus dat is dan weer mooi.”

Hij had gehoopt in twee maanden wel uitverkocht te zijn. Inmiddels gaat het hard, maar staat er toch nog wel wat in de winkel. “Na januari en februari is het wel klaar, verwacht ik. Dit is wat we hebben, er staat niks meer in de kelder ofzo.”

Woningen
Het gaat wel afkicken worden, beaamt het stel. “Maar we zijn geen stilzitters”, zegt Dick. Het eerste project dient zich al weer aan. “We hebben een vergunningaanvraag ingediend om het pand weer om te bouwen naar woningen. Boven zijn al drie woningen, beneden moeten er ook drie komen, met een tuin. Zoals het vroeger ook was.”

Marriët: “We hebben ook al een jaar aan het idee kunnen wennen.”
Klant Patrick wat minder: “Waar moeten we nu naartoe?”, vraagt hij zich af.
“We hangen wel een belletje op de deur, voor de nazorg en een kop koffie”, antwoordt ze lachend.

Dat is dan wat er rest, van meer dan 40 jaar Campie. Het wordt wennen, voor de vaste klanten. Op zoek naar een ander adresje voor gereedschappen en ijzerwaren.