Afbeelding
Foto: BredaVandaag

Aan de keukentafel met Leon Hablé: ‘Mijn personeel komt op de eerste plek’

Door: Redactie Economie

BREDA - Breda is een dynamische stad die bruist van de ondernemers. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met’ gaan we in gesprek met Bredase ondernemers. Deze week: Leon Hablé van de Pasta Kantine.

Wordt dit een gesprek met een hart en nieren horecaman?

“Ha, dat is maar hoe je het ziet. In ieder geval wel met iemand die begon in de horeca. Ik heb de Hotelschool gedaan in Den Haag. Na stages in London en Brussel kwam ik terug in Den Haag bij het chique hotel des Indes. Ik zat “aan de achterkant”: inkoop en calculaties. Daar ontmoette ik mijn vrouw Liesbeth: zij werkte “aan de voorkant”. Ik was een jaar of 24 en ambitieus. Bij des Indes kon ik niet de stappen maken die ik wilde. Ik heb toen samen met een vriendin een reisorganisatie opgezet voor vakanties in Zuid Afrika.”

Dat is toch nog steeds wel horeca?

“Dat valt wel mee. We combineerden het met de import van wijn uit Zuid Afrika. Je moet weten dat dat toen allemaal geen volkomen normale zaak was: Mandela zat nog vast en zaken doen met Zuid Afrika was niet onomstreden bij bepaalde mensen. Apartheid bestond in die tijd nog gewoon. Dan wilde er nog wel eens een baksteen door je ruit gaan. We deden het werk in de luwte. Na de vrijlating van Mandela werd het daar zo onrustig dat ik iets heel anders ben gaan doen. Via een kennis rolde ik in de internationale handel van plastic korrels, granulaat. Een grondstof voor plastic producten. We hebben ruim zes jaar in Dubai gewoond en vandaaruit geopereerd. Mijn twee oudste dochters zijn er geboren. Een heerlijke tijd: het was toen in Dubai nog niet zo “ontploft” als nu. In 1999 zijn we teruggekeerd en zo belandden we in Breda. Tot 2013 heb ik in de internationale granulaat handel gezeten.”

En toen toch weer horeca?

“”Klopt, ik werd 50 en was toe aan een verandering, dus dat was het moment. Ik had altijd wel eens een restaurantconcept willen opzetten. Dat werd De Pasta Kantine. In januari 2014 opende ik de eerste zaak in Rotterdam. Een jaar later volgde Den Haag en weer een jaar later Breda. Ik heb me daarop verkeken”.

Want?

“Het onderscheidend vermogen van De Pasta Kantine is de prijs/kwaliteit in combinatie met de sfeer die een zaak moet hebben. Ik kreeg gewoon niet de juiste mensen op de juiste plek in Rotterdam en Den Haag. Dat betekende dat ik zelf continu moest rondrijden en voor mijn gevoel branden aan het blussen was. Dat gaf de nodige stress. Ik merkte al snel dat ik nooit drie zaken op het niveau kon houden dat ik wilde. De verse pasta’s en de verse salades die wij leveren leenden zich niet voor een soort centrale productie. Het was voor mij dan ook niet moeilijk om afscheid te nemen van twee zaken en te kiezen voor de zaak op onze thuisbasis hier in Breda. Als je gaat ondernemen moet je bereid zijn te verliezen. Zo voelde het afscheid nemen van het beoogde concept wel, maar ik heb daar echt geen seconde van wakker gelegen.”

Je neemt dan toch wel afscheid van mensen?

“Daar raak je wel een spijker op zijn kop. Weet je, je mensen zijn het belangrijkste. Die komen op plaats één. Als je een horeca zaak binnen stapt, dan merk je meteen hoe de sfeer is: dat is echt de uitstraling van je team. Ik heb het bewust niet over “mijn personeel”. Ik denk dat ik in de samenwerking met het team wel onderscheidend ben van een gemiddelde horeca zaak. Ik werk heel graag met jonge mensen. Geef ze de verantwoordlijkheden die ze aankunnen. Deel je kennis en ervaring. Wees flexibel in werkschema’s. Wees transparant. Ik deins er echt niet voor terug om omzet gegevens met mijn team te delen en de kostenkant inzichtelijk te maken. Het is een open deur, maar “what you give is what you get”. Het verloop binnen het team door corona is minimaal.”

“De mens centraal”: het klinkt als een filosofie…

“Haha, ik ga hier echt niet de filosofische professor uithangen, maar ik heb er wel een eigen idee over. In het traditionele denken gaan we er van uit dat als het met de economie goed gaat, het met de mens ook goed gaat. Ik denk dat we een andere kant opgaan: als het met de mens goed gaat, dan gaat het goed met de economie. Voor De Pasta Kantine geldt dat in ieder geval. Draait je team top en is iedereen happy in zijn rol, dan heeft dat zo’n uitwerking op de hele zaak.”

Daar gooit corona geen roet in de pasta?

“Ik weet niet wanneer dit interview gepubliceerd wordt, maar we zitten nu weer in een lock down. Kijk, de eerste en tweede keer dat we dat meemaakten, was er nog wel een positief gevoel onder ondernemers: we gingen het wel redden en we zouden wel andere dingen bedenken. Dat hebben wij onder andere gedaan met ons Don Leone concept: het afhalen van kersverse ovenproducten. Even thuis 20 minuten in de oven en je eet heerlijk. Maar dat positieve, merk ik bij mijn ondernemende collega’s, gaat er af. Door de onzekerheid lijkt het zaken doen zonder horizon. Dat vreet je energie op. De steunpakketten zijn prima en ik mag me gelukkig prijzen dat ik een buffer heb, maar mening collega ondernemer kent die luxe niet. Ik ben bang dat er echt nog wel de nodige klappen gaan vallen.”

De traditionele slotvraag: met wie zou jij wel eens aan de keukentafel willen zitten?

“Die had je al aangekondigd: met Paul van Vliet. Hij was met zijn oudejaarsconferences een onderdeel van mijn jeugd. Toen ik 15 was gingen mijn ouders scheiden. Zijn liedjes en teksten gaven mij troost: het hielp mij relativeren. Ik waardeer zijn humor. Daarnaast is het een Hagenees: ik voel mij nog steeds verbonden met die stad.”

Naam:
Leon Hablé
Zaak:
De Pasta Kantine
Functie:
Eigenaar
Burgerlijke staat:
Gehuwd met Liesbeth
Kinderen:
Joelle (25), Liselotte (23) en Julie (22)
Wordt zelf uitgelaten door labrador Fellow
Passie:
“Eigenlijk ben ik wel een beetje jaloers op mensen die een echte passie hebben. Ik zie dat niet zo bij mezelf….of het moet het creëren van dingen zijn. Niet direct artistiek, maar een bedrijf, een ambiance in een zaak, onze nieuwe woning….daar haal ik veel voldoening uit…”