'Oew’ist meej?'... Maurice Seleky

BREDA - Sommige Bredanaars zijn korte of lange tijd in het nieuws. En dan opeens zijn ze verdwenen en vergeten. BredaVandaag.nl speurt ze op en belt ze deze zomer met de vraag 'Hoest nou?' Vandaag Maurice Seleky.

Een duizendpoot kan men Mauric Seleky (28) wel noemen. Na het gymnasium in Breda is hij verhuisd naar Amsterdam, waar hij van alles en nog wat gedaan heeft. Op dit moment zit hij in een sabbatical, hij werkt aan zijn tweede roman die als het meezit eind 2012 af is.

Hoe is het met je?

Het gaat heel goed. Ik zit nu net in een sabbatical van mijn baan als PR-consultant bij Coebergh Communicatie & PR. Momenteel werk ik aan mijn tweede roman, die gaat over de nabije toekomst, de wereld over 25 jaar.

Wat heb je allemaal in de periode tussen het gymnasium in Breda en nu gedaan?

Na het gymnasium ben ik verhuisd naar Amsterdam. Direct na de middelbare school wilde ik advocaat en schrijver worden. Ik heb rechten gestudeerd, een jaar filmacademie gedaan, een paar korte films gemaakt, bij het corps gezeten, avonden voor filmmakers georganiseerd, toneel gespeeld en de BKB-Academie doorlopen. Daar kreeg ik workshops in bijvoorbeeld politiek en mediatraining. Ik ben als jurist afgestudeerd, maar ben uiteindelijk niet in de advocatuur gaan werken, omdat ik meer met marketing, communicatie en media bezig wilde zijn. Ik vind het interessant om na te denken over hoe je een boodschap overbrengt. Vandaar mijn baan bij een PR-bureau.

Waarom heb je zoveel verschillende dingen gedaan?

Ik vind heel veel dingen leuk, dus ik heb veel uitgeprobeerd. Ik wilde in drie dingen kijken hoever ik kon komen. Veel studies sturen aan op één ding, je moet je specialiseren. Ik streef op mijn manier een ideaal van de Renaissance na om een ‘Homo Universalis’ te worden, dus probeer ik me breed te ontwikkelen. Daar leerden wij destijds over op het gymnasium. Op dit moment gaat het combineren aardig.

Mijn werk is commercieel, het schrijven creatief. Het filmen staat nu even in de ijskast, op een laag pitje. Ik hoop dat ik op een dag in staat ben om van het schrijven te leven. Ik heb nu nog een baan nodig om de huur te kunnen betalen. Dat is niet erg, het is goed om als schrijver in de samenleving te staan en contact met mensen te houden. Het schrijverschap is een eenzaam bestaan. Het lijkt romantisch, maar het is heel alleen. Ik had die verwachting ook wel, maar het valt toch zwaarder dan je denkt. Ik kan wel goed alleen zijn, maar wil ook sociaal zijn. Daarom schrijf ik, organiseer ik literaire avonden en presenteer ik ook nog.

Kom je nog vaak in Breda?

Ja, in de afgelopen periode vrij veel. Ik was er bijvoorbeeld in september en oktober voor mijn boekpresentatie en in januari voor de Bredase Cultuurnacht, waar ik met mijn boek de BoArte Cultuurprijs heb gewonnen. In Breda hangt altijd een hartelijke, warme sfeer. Ik merk ook dat de Bredanaren in Amsterdam onderling een goede band hebben. Er schijnt in Amsterdam zelfs een Bredaborrel georganiseerd te worden. Ik ben er nog nooit geweest, maar ben het zeker eens van plan.

Je hebt al erg veel gedaan, heb je nog toekomstdromen?

Ik hoop dat ik ooit een film kan maken. Misschien een verfilming van Ego Faber. En wellicht een tijdje de politiek in. Ik denk dat het goed is om je als burger in te zetten voor het maatschappelijk belang en om te kijken wat je voor andere mensen kan betekenen.