Volgens zus Loes is Martien wars van de speciale loopkleding:
Volgens zus Loes is Martien wars van de speciale loopkleding: "Hij loopt altijd in korte broek en shirt." Foto: Guus Arnouts

Loopfanaat Martien van Achterberg voltooit zijn 150e Kennedymars

Door: Guus Arnouts Sport

RIJSBERGEN - Het vergt de nodige wilskracht en doorzettingsvermogen: Martien van Achterberg, bijna vijfenzeventig, uit Breda flikt het toch maar: Hij voltooide zaterdagochtend zijn 150e Kennedymars in Rijsbergen. Het is z'n laatste.  

Bij de finish op het terrein van voetbalclub VVR staan zus Loes en schoonbroer Anton van Gils met een groot bord te wachten. Samen met Martien hebben ze al vele wandelkilometers afgelegd. Als het meezit zal Martien rond tien uur over de finish lopen, waarmee hij ruim 12.000 kilometer aan Kennedymarsen achter z'n naam mag zetten. Alleen: Martien is om tien uur nog niet binnen. Maar Loes en Anton maken zich geen zorgen: "Martien is wel wat gewend, er zal lichamelijk wel niets gebeurd zijn."

Eindelijk                   
Om kwart voor elf veert Anton op: "Ja hoor, ik zie hem. In het geel en met een wit petje op." En daar komt Martien stevig aangestapt nadat hij vanaf vrijdagavond tien uur is vertrokken. Bij de finish wordt hij omhelst en gezoend door zus Loes. Hij oogt redelijk fris. Wat is het geheim van deze kwieke senior? "Je moet goed naar je lichaam luisteren. Het is echt een kwestie van aanvoelen wat je wel en niet kan, dat doe ik de eerste vijf, tien kilometer. Daarna raak je in een soort cadans. Het lopen is bijna een automatisme." Toch ging het deze editie niet zo soepel, de reden waarom hij niet binnen de twaalf uur bleef lag aan ontbrekende wegwijzers ter hoogte van Achtmaal. "Je gaat dan niet meer gericht lopen en begint het in de benen te voelen."

Passie voor lopen en wandelen
Naast de Kennedymarsen loopt Martien ook nog de Nijmeegse Vierdaagsen en tal van andere wandeltochten, somt Loes trots op. "We hebben met z'n drieën al heel wat tochten afgelegd. Als we aankomen is er één gewoonte die Martien aanhangt", glimlacht ze. "En dat is een bakje koffie met een taartje."

En nu?
In een zwart gat vallen doet Martien niet. Nee, hij leest veel en sport nog altijd drie keer per week bij Club Pelikaan in Breda. De lange afstanden hebben hem altijd meer gelegen, voor een korte afstand komt hij naar eigen zeggen zijn bed niet meer uit. "Maar ach", vertelt hij nog nahijgend. "Ik word nu vijfenzeventig, een mooie leeftijd. Als ik zeg dat ik nog een keer meedoe blijft het niet bij één keer. Dan moet ik die 175e Kennedymars ook uitlopen, je gaat voor toch voor een oorkonde of rond getal. Het is goed geweest nu. Je moet ergens een streep kunnen trekken." En wat hij doet na ruim twaalf uur aan een stuk te hebben gewandeld? "Oh ik ga douchen en straks lekker op mijn balkonnetje liggen. Misschien een klein dutje." Die avond gaat hij nog naar de verjaardag van Loes haar kleinzoon. "En Martien komt dan wel gewoon op de fiets hè, alsof het niets is!"

Afbeelding