Anne en Anton zijn vrijwilliger bij Elisabeth: ‘Iedere glimlach is een cadeautje’
Door: Albert Bienefelt AlgemeenBREDA - In de rubriek Held van de Maand zetten we mensen in de schijnwerpers die zich langdurig en onbetaald hebben ingezet. Deze keer zijn dat Anne (70) en Anton (63) Hezemans. Sinds 2016 doen zij vrijwilligerswerk in woonzorgcentrum Elisabeth.
Iedere woensdag bezoeken zij de bewoners. Bij uitstapjes verlenen Anne en Anton hand- en spandiensten. En twee keer per maand helpen ze op vrijdag bij de kerkdiensten. Anne assisteert dan de pastoor en is lector. Anton is koster en misdienaar en zorgt voor de muziek.
Anne en Anton Hezemans zijn op latere leeftijd getrouwd. Anne: “Ik werkte als verzorgende bij Elisabeth. Toen ik met pensioen ging, vroegen ze me als vrijwilliger. Anton, die wat jonger is, deed er al vrijwilligerswerk. Hij werkte nog parttime, maar is daar in 2019 mee gestopt. ”
Al die blije gezichten
Anne: “Iedere woensdagochtend rijden we vanuit Rucphen naar Elisabeth. We starten op dezelfde afdeling en maken een praatje met bewoners. Of we knutselen of puzzelen met ze. Om tien uur ga ik naar een andere afdeling. Ik bezoek dan een mevrouw die al 26 jaar op bed ligt. We zijn vriendinnen geworden en hebben het erg leuk samen. Haar wereld is wat er op de gang loopt. En wat er op televisie komt. Daar hebben we het over. Geen moeilijke gesprekken, gewoon gezellig.” Anton: “We helpen de laatste jaren ook met het versieren tijdens de kerst. Dat wordt georganiseerd door Ad Pirard, ook een vrijwilliger (Ad was genomineerd voor de Bredase Vredesprijs 2022, red.). We zijn twee volle dagen bezig met het optuigen van twintig kerstbomen. Het ziet er heel professioneel uit. Bewoners zijn dankbaar, vinden het geweldig. Je voelt de waardering als je die ogen ziet glinsteren.”
Anders dan betaald werk
Anne: “Ik doe nu andere dingen dan toen ik werkte. Aan bepaalde zaken kwam ik in mijn baan niet toe. Daar moest het snel, snel, snel. Ik kan nu echt aandacht geven. Het vrijwilligerswerk voelt veel meer als ontspanning. Dat is prettig.” Sommige dingen zijn frustrerend. Tijdens de lockdowns konden kinderen niet naar hun ouders. Wij mochten wel naar die mensen. Maar langsgaan bij mijn zus Margriet, die in Elisabeth woonde, mocht dan weer niet. En vervelend dat we niet altijd wisten of iemand was overleden. Stonden wij daar na een paar weken voor de deur om ze op te halen voor de kerkdienst.”
Anton: “Dit vrijwilligerswerk geeft veel voldoening. Jammer dat ik het niet eerder ontdekte. Anders was ik de zorg ingegaan. De vriendelijkheid, het familiegevoel, dat kende ik eigenlijk niet in mijn werk.”
Zingevingsdagen
Anton: “We noemen ons vrijwilligerswerk ook wel zingevingsdagen. Tijdens de kerkdiensten praten sommige mensen nauwelijks meer, maar herkennen ze wel de rituelen. Prachtig dat een mevrouw meezingt met een nummer van de monniken van Solesmes. Er is ook een collecte. De bewoners van de gesloten afdeling hebben eigenlijk nooit geld bij. Dan krijgen ze een muntje uit onze portemonnee. Maar niet te vroeg, anders zijn ze het alweer kwijt.”
Ook vrijwilliger worden bij Surplus? Kijk op www.surplus.nl/vrijwilligers. Wil je meer weten over Anne en Anton Hezemans of andere helden? Ga dan naar www.heldenvanbreda.nl.[n]