Aan de keukentafel met plastisch chirurg Wilfred Kolkman: ‘Instagram bepaalt helaas de norm’

Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Wilfred Kolkman, plastisch chirurg bij Amphia Ziekenhuis.

Een gemiddelde patiënt ziet een medisch specialist niet als een ondernemer, toch?
“Klopt.  Een paar weken geleden stond er nog een stuk in de krant over het grote aantal mensen dat simpelweg niet komt opdraven bij een afspraak. Blijkbaar is het idee: “ach, die mensen worden toch wel betaald”. Maar dat is dus niet zo. Niet verschijnen bij een afspraak betekent dat wij leegloop hebben en heel simpel gezegd inkomsten mislopen. Nu valt het in mijn tak van sport heel erg mee en hebben wij als plastisch chirurgen er weinig last van.”

Hoe zit dat dan met jouw ondernemerschap?
“Laat ik het proberen simpel te houden. Alle medisch specialisten in een ziekenhuis op een bepaald vakgebied hebben zich verenigd in vakgroepen. Dat is dus een club van zelfstandig ondernemers. Al die clubs hebben zich verenigd in een soort vereniging, die alle medische diensten aanbiedt aan het ziekenhuis. Het ziekenhuis op haar beurt sluit de contracten met zorgverzekeraars. Wij leveren dus de medische zorg die eigenlijk door het ziekenhuis wordt aangeboden. Via gecompliceerde verdeelsleutels worden de opbrengsten over de medische clubs verdeeld. Ik ben dus inmiddels 26 jaar een vrije ondernemer”.

Een gemiddelde ondernemer wil concurrerend in de markt -om in jouw vaktermen te blijven- opereren en zich onderscheidend profileren? Hoe moet ik dat bij jou zien?  
“Goede vraag. Hoewel concurrentie misschien een groot woord is, moet je niet vergeten dat er in mijn vakgebied steeds meer particuliere klinieken komen. Laat ik maar duidelijk zijn: daar zit helaas heel veel kaf onder het koren. Laat ik een voorbeeld geven over fillers. Je ziet vaak dat zo’n kliniek dan ook alleen maar in fillers kan denken. Andere oplossingen zien ze niet of kunnen ze simpelweg ook niet bieden. Helaas zien wij maar al te vaak de desastreuze gevolgen daarvan”.

Dat klinkt best heftig…
“Kan, maar het is gewoon een eerlijk verhaal. Wij zien dat ook met medisch toerisme. Er zullen best goede specialisten in Turkije zitten, maar ook heel veel brokkenpiloten. Patiënten die met lekkende draines in een vliegtuig naar huis worden gezet en die vervolgens wanhopig op onze poli komen. Iedereen die een cosmetische ingreep overweegt, moet zich goed oriënteren en eigenlijk meerdere opties goed naast elkaar leggen. Maar ja, je vliegt niet een paar keer op en neer naar Turkije om eerst eens te kijken wat voor een vlees je in de kuip hebt. In Nederland kan dat wel. Mensen moeten dat gewoon doen en niet op een mooie folder afgaan”.

Wat is de belangrijkste drijfveer voor mensen om naar jou te komen?
“Ten eerste moet je niet vergeten, dat mijn werk voor zo’n 50% bestaat uit hand -en reconstructiechirurgie. 50% is cosmetische chirurgie. Dat kan natuurlijk van alles zijn. Drijfveer is voor veel mensen eigenlijk heel simpel dat men wil voldoen aan de “norm”. Ik zeg dit bewust met het gebaar van aanhalingstekens, omdat je natuurlijk kan afvragen wie of wat die norm bepaalt. Als ik het dan specifiek over fillers nu even heb, dan lijkt het wel of het hebben van fillers de norm is en dat je niet meer meetelt als je die niet hebt. Ik denk echt dat social media zoals Instagram daar een rol in spelen. Maar aan de andere kant moet je ook niet onderschatten hoe iemand echt kan lijden onder een cosmetische afwijking”.

Weiger je wel eens ingrepen?
“O ja, zeer zeker wel. Als ik vind dat een ingreep echt niets toevoegt en ik ook merk dat gewenste ingreep niet een onderliggend lijden wegneemt, dan doe ik het gewoon niet. Je ziet dat wel eens een enkele keer met een facelift. Mensen denken dat dat een relatief eenvoudige ingreep is, maar dat moet je echt niet onderschatten.”

“Ik vind de uitdaging in mijn werk dat je moet kunnen kijken naar mensen. Dat leren kijken naar mensen is  moeilijk  onder woorden te brengen. Na al die jaren kan ik echt zien wat een gewenste ingreep gaat doen. Als ik zelf vooraf weet dat die ingreep niet het gewenste effect gaat brengen, dan doe ik het niet”.

Blijven medisch specialisten bij een ziekenhuis ook in de toekomst vrije ondernemer?
“Dat is een heikele politieke vraag. Ik sluit niet uit dat dat op den duur gaat veranderen, maar ik ben daar geen voorstander van. Het vrije ondernemerschap brengt met zich mee dat wij onafhankelijke keuzes kunnen maken. Ik moet er niet aan denken dat een ziekenhuis ons bij wijze van spreken uit economische overwegingen zou kunnen opleggen wat wij wel of niet moeten doen.”

Plak je nog 26 jaar achter aan?
“Haha, ik blijf zeker voorlopig nog werken, zij het dat ik wel wat tijd wil vrijmaken voor andere zaken. Zo zit ik ook in het Centraal Tuchtcollege in Den Haag. Ik werk in Breda met een fantastisch team: zowel mijn medische collega’s als de praktijkassistenten en de secretariële staf. Die zijn ongekend betrokken bij onze patiënten, dat zie je  ook terug in tevredenheid onderzoeken. In zo’n sfeer werk ik met enorm veel plezier. Een zeer belangrijk aspect van mijn werk is ook het persoonlijke contact met de patiënt. Ik zie patiënten vanaf de intake tot en met de nazorg. Die band is dan mooi,  dus zolang mijn collega’s mij nog niet beu zijn,  zijn ze voorlopig nog niet van mij af..haha!”.  

Met wie zou je zelf eens aan de keukentafel willen zitten?
“Enige tijd geleden zag ik een interview met Peter Wennink, de grote baas van ASML. Hij had een zeer boeiend verhaal over de samenwerking tussen universiteiten, politiek en werkgevers. Ik vond dat bijzonder inspirerend. Noem het maar “positief grensoverschrijdend”. Ik zou wel eens willen zien hoe je zijn gedachten ook kan doorzetten in een ziekenhuis. Het sluit ook aan hoe mijn vak zich ontwikkelt. Vroeger kwam je als plastisch chirurg ergens achter aan in de zorgketen . Nu zitten we bij wijze van spreken al aan tafel met de patiënt als die bij een oncoloog hoort dat een borst moet worden geamputeerd. We zijn steeds meer in het hele traject betrokken”.

Naam:
Wilfred Kolkman

Leeftijd: 
60 jaar

Burgerlijke staat:
Gehuwd met Lucette, vader van Stepanie (29) en Friso (28)

Functie:
Plastisch Chirurg in het Amphia Ziekenhuis

Hobbies:
“Goed eten en drinken met gezin of met vrienden. Verder reis en golf ik graag “