Einde seizoen

Het seizoen is voorbij.
De regen klettert dagenlang uit de hemel en de enkele droge periodes worden benut om razendsnel onze tuinstoelen op te ruimen. Mijn lief heeft zowel de voor- als achtertuin winterklaar gemaakt en de ijzeren manden in onze straat worden langzaam met rood, bruin en geel gevuld. De straat verliest zijn kleur.
De bloembakken staan leeg in elkaar opgestapeld en het houthok moet nodig gevuld worden voor de aankomende koude. Zelfs de schoorsteenveger is al geweest, dus eigenlijk zijn we er helemaal klaar voor!
De winter.
Af en toe prikt hij al tussen de herfstkleuren door en probeert voet aan de grond te krijgen.
Maar niet die vrijdag. Die vrijdag dat een van mijn liefste vriendinnen naar mijn mooie Breda komt. Om te kletsen, om te lachen, bij te praten en te verzuchten dat het zo ontzettend balen is dat we zo ver uit elkaar wonen. Te ver om even snel een kop koffie te doen, een lange wandeling te maken of om zomaar eventjes ‘aan te komen’, zoals dat in goede Brabantse bewoordingen gezegd wordt.
Opgetogen over haar bezoek én het mooie weer, trek ik haar mee door het centrum. Langs winkels en mooie etalages.
‘Wat is het hier toch leuk,’ verzucht ze keer op keer en opgetogen show ik haar de leukste straatjes, de mooiste gevels en de fijnste terrasjes van Brabant.
Voldaan over het cadeautje dat ons is gegeven laten we ons zakken in de terrasstoelen van Dickens & Jones. Uitzicht over de markt, waar enkele kraampjes nog hun laatste waren proberen te verkopen.
‘Ongekend, dit zonnetje,’ knikken we elkaar toe. ‘Het is al 8 november tenslotte. Het buitenseizoen eigenlijk allang voorbij.’
Bij de eerste slok van onze koffie hoor ik een enorm gedonder achter me. Gillende dames veren op uit hun stoelen. Dan is het stil en staat iedereen verbaasd naar de in elkaar gezakte sitetable te kijken. Servies, kandelaars, bestek, alles hangt schots en scheef tussen vergane planken te hangen.
Het seizoen is over de datum.
Het bewijs ligt op straat.