De Frituurnacht
Column‘Je moet kiezen: natuur of cultuur.’ De zomer was verder weg dan ooit, maar mijn vrienden discussieerden over wat ze belangrijker vonden voor hun komende vakantie. Wandelen door de bergen en ’s avonds je eigen potje koken op de camping of slenteren door de straatjes van Barcelona. Ze kwamen er niet uit en ikzelf wist ook niet wat ik moest denken.
Afgelopen weekend was de Cultuurnacht in Breda. Ik bezocht de Belcrum en zag in de loods van Electron een stuk of 30 ankers hangen, waar twee meisjes afwisselend sierlijk en hoekig tussen bewogen. Het was koud in de loods. Ik dacht na over wat het betekende, hun bewegingen, en of het wel iets te betekenen had, maar dat het misschien ook aan mij lag dat ik mezelf die vraag überhaupt stelde. De stof van voetstappen was zichtbaar op de vloer, maar toch gingen de meisjes er op liggen. Een paar dames van middelbare leeftijd keken elkaar vragend aan. Arme mensen, dacht ik, ben je de kou ingegaan en dan word je geconfronteerd met een voorstelling waarbij je al het denkwerk ook nog eens zelf moet doen. Na de voorstelling stoven ze weg: ‘In de stad worden ook ergens kralenkettingen gemaakt.’
Aan de haven waren twee jongetjes gefascineerd naar een lichtshow aan het kijken op de muren van het Spanjaardsgat. De kleinste van de twee droeg een veiligheidshesje. Er hing vocht aan hun neuzen en de rest van hun gezicht was verstopt tussen muts en sjaal. Bezoekers van de loempiakraam keken met de jongens mee. Dampende snacks verdwenen in hun muilen en chilisaus drupte op de grond, maar hun aandacht was bij de lichtshow. De bamischijf van vijf aan culturele voeding. De loempia-eters hadden hier niet om gevraagd, maar kregen het desondanks binnen.
Ik herinnerde me weer hoe de cultuur versus natuur discussie van mijn vrienden eindigde toen een van hen opmerkte: ‘Jullie hebben frituur niet genoemd. Ik wil geen natuur of cultuur als ik op vakantie ben, ik wil frituur.’
En gelijk had hij, het was misschien wel de meest culturele keuze.
Steven van den Heuvel
