Drugs en de vuilnisbak

Jaren geleden heb ik in de Bijlmer gewoond, een wijk in Amsterdam die bij veel mensen bekend staat als “gevaarlijk”. Sinds een aantal jaar woon ik in de Belcrum, een vriendelijk ogende wijk met veel leuke artistieke mensen, bedrijfjes en initiatieven.

Wat het verschil is?….drugs en drugsverkopertjes….

En in tegenstelling tot wat je nu misschien zou vermoeden heb ik die pas leren kennen in Breda. In de Bijlmer speelde het wel maar was het allemaal nog minder zichtbaar.

Zo hebben we hier bijvoorbeeld “Snorremans”, een man van middelbare leeftijd in een zwarte lederen jas. Geen idee hoe Snorremans in het dagelijks leven heet of wat zijn telefoonnummer is maar ik denk wel te weten waar hij zijn boodschappen van betaalt. Hij komt op afroep aanrijden in zijn autootje en parkeert ergens in de Belcrum nabij het station. Daarna stapt Snorremans uit zijn auto, kijkt op zijn mobieltje en om zich heen, en gaat vervolgens een rondje lopen. Snorremans is net een kameleon, hij neemt de kleur aan van de vele passanten die onze wijk dagelijks doorkruisen en gedraagt zich ook zo. Hij lijkt doelbewust ergens heen te lopen om vervolgens net zo doelbewust weer ergens anders heen te lopen.

Er zijn ook jongere versies van Snorremans. Hun aanpak is anders en wordt door meer mensen als vervelend ervaren. Niet zozeer omdat ze direct overlast veroorzaken maar omdat ze stilletjes in de auto blijven zitten. Muziekje zachtjes aan, peukie roken en het raam op een kiertje om de rook te laten ontsnappen. Wanneer het buiten donker is, zie je ze niet en dat kan ongemakkelijke situaties opleveren. Je kent het wel, je loopt al in je slobberbroek en een shirtje wat nauwelijks verhult wat het zou moeten verhullen, en wilt nog even de vuilniszakken buiten zetten. Onhandig wring je je tussen de geparkeerde auto’s door en zet je de vuilniszak aan straat. Je voelt je onbespied tot het moment dat je ziet dat in die auto waar je je net langs hebt moeten persen, mensen zitten. Knullen die niks anders te doen hebben dan kijken naar hoe jij je vuilnis buiten zet. En dat voelt onprettig.

Gek genoeg, zijn we toch blij met Snorremans en zijn jongere versies. In tegenstelling van veel van hun collega’s veroorzaken ze geen directe overlast en daarom nemen we deze spaarzame ongemakkelijke momenten maar voor lief.