‘Ik werd helemaal paranoïde van de coke’

BREDA - In heel Nederland is het aantal zwerfjongeren dit jaar met enkele honderden toegenomen. Ook in Breda is er sprake van een stijging. Willem* is ook een dakloze jongere, hij woont in een zwerfjongerenpension in Breda. “Ik ben er nog niet van overtuigd dat ik helemaal zonder drugs kan.”

Op het eerste gezicht zie je niets bijzonders aan hem. Een jongen van in de twintig, fris gewassen en geschoren, oorbelletje in. Hij zit er echter een beetje gespannen bij. De jongen friemelt wat aan de mouwen van zijn vest en kijkt af en toe naar buiten, diep in gedachten verzonken. Zo gauw hij met zijn levensverhaal begint, zit er opeens een ander persoon voor me. Willem* was verslaafd aan cocaïne, blowt sinds zijn veertiende en woont sinds een paar weken in een opvang voor zwerfjongeren in Breda.

“Ik was 19 toen ik begon met de coke. Met een maat van mij zat ik in de auto, en we hadden het erover dat we weleens wat anders dan wiet konden halen. De eerste keer dat ik het gebruikte voelde ik eigenlijk niks. Daardoor dacht ik vier dagen later, laat ik maar eens iets meer gebruiken. Het is toen heel snel de verkeerde kant op gegaan.” Hij gebaart met zijn hand naar de grond, om aan te duiden hoe diep hij gezonken was.

“Binnen een maand was het al zover dat ik ’s avonds bij mijn ouders helemaal paranoïde werd. Dan dacht ik dat ze over mij aan het praten waren. Eenmaal beneden bleek dat er helemaal niemand thuis was. Op dat moment realiseerde ik me dat het moest stoppen.”

Willem probeerde af te kicken terwijl hij nog bij zijn ouders woonde, maar dat ging op een gegeven moment niet meer. Hij besloot op zichzelf te gaan wonen, met hulp van een begeleider. Die kwam een paar uur per week langs om steun te bieden aan hem.

“Ik heb het drie maanden volgehouden, daarna begonnen de problemen weer. Ik werkte elke keer maar korte periodes, en dan stopte ik. Ik gebruikte steeds meer drugs, en doordat ik regelmatig geen werk had, kwam ik steeds dieper in de schulden. Ik heb mezelf echt flink in de nesten gewerkt door twee leningen af te sluiten. Als je dan je huur niet meer kunt betalen, dan word je uit je huis gezet.“

Om van zijn drugsverslaving af te komen, liet hij zich opnemen bij Novadic Kentron, een instantie
die hulp biedt bij verslaving. “Daar overtrad ik de regels regelmatig, dus moest ik weg.Toen ben ik in een caravan gaan wonen van een vriend.” Zijn begeleidster kwam al die tijd nog wel langs bij hem. “Zij kwam naar mij toe, waar is ook was. Dat was wel echt fijn.”

De hulpverleenster was ook degene die Willem aanmeldde voor het opvanghuis voor zwerfjongeren. “Ik woon hier nu een paar weken, en ik heb echt het idee dat ik hier aan mijn problemen werk.” Er verschijnt een voorzichtige glimlach op zijn gezicht als hij over de medewerkers van de opvang vertelt.

“Als ik me niet goed voel, dan loop ik naar een van de begeleiders toe om even een praatje te maken. Die zijn er dag en nacht. In januari krijg ik een training om helemaal van mijn drugsgebruik af te komen. Ik blow nu nog om de avond, en soms vaker als ik het niet vol kan houden.”

Willem blowt al sinds zijn veertiende. “Alles ging wel redelijk in mijn leven, ik had wel foute vrienden. We rookten de hele dag jointjes, relaxten en voerden verder niet veel uit. Mijn ouders vonden het eerst niet goed, maar na hun scheiding, ging mijn moeder er mee akkoord. Dan had ze er in ieder geval zicht op.”

Om zijn drugsgebruik onder controle te houden, wordt zijn urine twee keer per week gecontroleerd door Novadic. Hij tikt zenuwachtig met zijn vingers op de tafel als hij vertelt over het blowen.

“Sinds ik hier woon is het wel minder geworden, in de vier weken voordat ik hier kwam heb ik aan een stuk doorgerookt. Ik wil er echt vanaf, om uit de problemen te komen, maar ik ben er nog niet van overtuigd dat ik er helemaal zonder kan.”

Als hij over zijn toekomstplannen vertelt, kijkt hij wat afwezig naar buiten. Alsof hij daar het antwoord op zijn problemen vindt. “Mijn uiteindelijke doel is helemaal clean worden. Dan ga ik op mezelf wonen, en heb ik een baantje waar ik plezier in heb. Ik wil mijn verslaving achterwege laten. Natuurlijk zou een vriendin ook heel leuk zijn. Ik wil geen kinderen. Ik ben namelijk bang dat ze net zo worden als ik,en dan wordt het heel lastig.”

* Om privacyredenen is een fictieve naam gebruikt.