Directeur WonenBreburg bezoekt hoofdpijndossier

BREDA - Opnieuw staan de protesterende bewoners van de Vestingstraat in de belangstelling van pers en politiek. Ook ditmaal is het achterstallig onderhoud en de angst voor asbest in de woningen van WonenBreburg de aanleiding voor het verzet. Het protest blijkt dit keer luid genoeg om algemeen directeur Ton Streppel tot een bezoek aan de wijk te verleiden. Hij kwam, zag en zegde toe.

De dag begint deze vrijdag met een, naar verluid, pittige discussie op het hoofdkantoor van WonenBreburg. Naast de SP-fractievoorzitter Patrick van Lunteren heeft nu ook sociaal advocaat Peter Schouten zich aangesloten bij de groep. Hij behartigt de juridische belangen van bewoonster Vera Hereijgers en wil in de toekomst meer mensen uit de Vestingstraat verdedigen. Wanneer de vergadering is afgelopen zegt hij dat WonenBreburg nog zes weken de tijd krijgt om het achterstallig onderhoud te repareren.

Patrick van Lunteren concludeert na de vergadering dat veel ongemak komt door een verschil van beleving tussen huurder en verhuurder. "WonenBreburg doet haar best, maar is in de communicatie niet altijd even duidelijk." Grote winst van de vergadering is volgens hem dat de commissie van de bewoners nu erkend wordt door de woningcoöperatie.

Een verschil van beleving is ook merkbaar wanneer directeur van WonenBreburg Ton Streppel de wijk eens met eigen ogen bekijkt. Met in zijn nek een cameraploeg en de sociaal advocaat bezoekt hij de woning van stratenmaker Van Valkenburg. Een rondleiding door het hele huis volgt. Streppel bekijkt de vochtplekken en luistert naar de verhalen achter de scheuren in de muur. Over plafonds die de bewoner als stratenmaker beter had gemaakt en kapotte deuren die niet worden vergoed. Vaak eindigt Van Valkenburg zijn betoog met een "Dit kan toch niet zo langer!" Waarop Streppel plechtig antwoord: "Ik accepteer wat u mij hier vertelt." Of "Ik zie dat onderhoud nodig is."

Aangekomen in de woonkamer bekijkt de groep nog een aantal gebreken. Om de zoveel tijd onderbroken door de sociaal advocaat die uitlegt waar de bewoner al dan niet recht op heeft. De directeur van WonenBreburg wil de huurder vooral duidelijk maken dat het belangrijk is om in gesprek te blijven, iets waar Valkenburg nog niet zo zeker van is: "Met Franklin van Rhoon was ik ook hele tijd in gesprek, die man had de tranen in de ogen, kreeg gewoon medelijden met die man. Maar de problemen zijn er nog steeds."

De stratenmaker vertelt dat hij liever helemaal geen cameraploeg in zijn huis heeft, dat hij liever zelf dingen repareert dan lijsten in te moeten vullen van WonenBreburg, maar zijn gezondheid is hem lief: "Ik hoef geen nieuwe keuken. Ik hoef geen nieuwe vloer, maar die asbest moet eruit."

Ton Streppel vraagt nog waarom de stratenmaker niet heeft gekozen voor een nieuwe woning. Een schamper lachje is het antwoord: "Omdat ik hier in de buurt wil blijven wonen meneer! Maar dankzij jullie zijn er nog maar vijf straten met sociale huurwoningen over. Aan de andere kant staan koopwoningen ondertussen anderhalf jaar leeg!"

Even is de directeur stil om vervolgens te zeggen dat het echt niet de bedoeling is van WonenBreburg om problemen af te schuiven en dat de commissie daarom een goed idee is. Aan het eind geeft Van Valkenburg Ton Streppel een hand: "Een hele eer dat u hier wilde komen, dat doen die andere niet."

Buiten legt Streppel uit dat de woningcoöperaties ook maar in en lastig pakket zitten en dat elke uitgegeven cent terugverdiend moet worden: "We blijven ook gewoon gewoon sociale huurwoningen bouwen hoor. Op de Tramsingel, bij Spring, op het Struyckplein. Dat is ook ons vak."