Op naar de Singelloop: D-day, de wedstrijd begint

BREDA - Hardloper Jeroen Maas uit Breda bereidde zich de afgelopen maanden voor op de Singelloop, waar hij de halve marathon loopt. In de aanloop daarnaar toe blogde hij over zijn trainingsweken. Deze week: raceday.

"I'm going to work so that it's a pure guts race at the end, and if it is, I am the only one who can win it." - Steve Prefontaine.

Raceday
Vandaag dan de dag waar ik zolang naar uit heb gekeken, de dag van de Bredase Singelloop. Het weer is goed, namelijk 16 graden en weinig wind. Ik weet dat ik niet een persoonlijk record ga lopen. Ik heb daarvoor simpelweg teveel blessures gehad het laatste jaar. Een lange periode van trainen was er niet bij. Ook in de weken voor de Singelloop bleef ik niet gespaard met twee gekneusde ribben. Maar alle ellende is verdwenen nu. Ik wil geen excuses hebben. Vandaag is de dag dat ik beste loper ga zijn die ik kan zijn. Ik stel mezelf daarbij drie doelen. Mijn realistische doel is een tijd van 1.10 uur. Terugkijkend naar mijn laatste races moet dit geen probleem zijn als ik gewoon een goede dag heb. Mijn optimistische doel is 1.09 uur. Als ik werkelijk alles uit mezelf kan halen dan is deze tijd mogelijk. Mijn droomdoel is 1.08 uur, dichtbij mijn persoonlijke record van 1.07.56 uur. Voor deze tijd moet ik vleugels krijgen onderweg.

Eerste 5 kilometer
Er gaat een groep weg op 1.09 uur. Deze groep wordt aangevoerd door de Belg Stefan van de Broek. Hij haast de eerste dame, een wereldtopper op deze afstand. Ik spreek met mezelf af om Stefan te volgen. Ik doe iets anders. Ik voel me sterk en loop krachtig. Ik forceer een gaatje met de groep en krijg een aantal atleten mee.

Tien kilometer
Ik kijk om heen en zie weinig atleten. Ik kijk achter me en zie veel atleten. Het is de groep van Stefan van de Broek. Laat ik verstandig zijn en aansluiten bij de groep. Ik kies er niet voor me te laten afzakken, maar ik laat me inhalen. Dit is een verschil. Ik kan zo langer in mijn eigen ritme blijven lopen. Ritme, het dansen op het asfalt. Dat moet ik ik zolang mogelijk blijven doen. Ontspanning.

Tot aan vijftien kilometer
Ik bevind me in de groep bij de eerste vrouw. Het tempo voelt heerlijk aan. Ik had eigenlijk vanaf het begin in deze groep moeten blijven. Maar ja, ik ben nu eenmaal een aanvallende loper. Aard van het beestje. Maar een halve marathon moet tot vijftien kilometer geen probleem zijn. Daarna begint het overleven.

Het vijftien kilometerpunt
Bam versnelling! De eerste vrouw gaat ervan door samen met Stefan. De hele groep spat uit elkaar. Dit is is het moment waar de mannen van de jongens worden onderscheiden. Strijden tot aan de finish. Ik kan net niet met de eersten mee. Althans dat denk ik. Het elastiek wordt steeds langer. Ik kijk voor het eerst naar de doorkomst tijden. Dit moet gewoon een 1.09 worden. Desnoods sterf ik op de grote markt. Ik word ingehaald en ik haal ze weer terug. Ik versnel en ik val weer terug. Ik voel de kracht, ik mis de kracht. De schoonheid is verdwenen. Ik moet nu echt mijn karakter aanspreken.

Twintig kilometer
Het kan niet meer mis gaan, toch? Die tijd van 1.09 uur? Ik ga naar de klote dat staan vast, maar die tijd. Wat zal het worden? De Boschstraat, een massa mensen. Dankje, help me. Geef me de lucht, geef me de kracht. Grote Markt, waar ben je? Bochtje om, recht vooruit nu alles geven. Ik hoor mijn naam. Is dat God? Nee, doorlopen! Ik kan niet meer rekenen. Al het zuurstof gaat naar mijn benen. Het is vechten voor elke millimeter en zien waar ik op uitkom.

Finish
Nog een paar honderd meter. Zweetdruppels in mijn ogen, wenkbrouwen die zich omlaag drukken van vermoeid. Maar als in een fata morgana zie ik daar bij de finshboog een 1.09 op de klok staan! Honderd meter nog, vijftig meter, persen. Ik, ik, waar is mijn ik? Finish.

Na
1.09.50 uur. Wat ben ik blij met deze tijd. Ik heb afgezien. Dit was alles wat ik in me had. Ik heb een reis gehad met hobbels, maar het was het allemaal waard. Ik ben weer een atleet. Blessures zijn verleden tijd. Ik kan weer plannen gaan maken. Volgens jaar ga ik mijn persoonlijk record graferen. Op de Grote Markt, want daar is mijn thuis. Voor nu ben ik dank, heel dankbaar. Laten we elkaar inspireren in dit leven en er het beste uithalen. Wees de beste mens die je kan zijn. Running a metaphore for life.

Lees hier de andere blogs van Jeroen Maas