Dokter van Walsum neemt na 40 jaar afscheid van zijn patiënten

BREDA – Cesar van Walsum heeft zijn laatste werkdag in de drukke huisartsenpraktijk van Teteringen er op zitten. Nog elke dag krijgt hij brieven en kaartjes van patiënten, die herinneringen ophalen aan de prettige manier waarop hij zijn taak vervulde. Zelf kijkt hij met plezier en voldoening terug, hij is dankbaar voor iedereen die hem het vertrouwen schonk en die hij, soms met een woord, soms met een daad en soms door er gewoon te zijn, heeft kunnen helpen.

Door Joyce van Zijl

Voorlopig wil hij eerst even los komen van de molen waarin hij al die jaren gezeten heeft. "Mensen zeggen tegen me: hoe moet dat nu als u weg bent?”, lacht hij. "Maar dat zeiden ze ook tegen mijn voorganger toen die stopte. Het tekent de vertrouwensband die je hebt opgebouwd, dat vind ik ook het mooiste aan dit vak. Als huisarts krijg je met zoveel te maken, het hele leven komt langs. En dat is geen rustige stroom die voorbij komt, voor niemand, ook niet voor mij. Er ontstaan situaties waarin je vertrouwen nodig hebt, je onafhankelijkheid moet durven loslaten en op de ander moet vertrouwen. Ik vind het een voorrecht om met zoveel mensen een dergelijke band te hebben gekregen.”

Verandering
"De wijk- en thuiszorg is een geweldige steun in het werk. Nu mensen langer zelfstandig blijven wonen is hun rol nog belangrijker geworden. Zonder hen zou de eerstelijns-zorg niet kunnen functioneren. Ook het ontstaan van de Huisartsenpost heeft veel veranderd. Vroeger had je in een dorp met twee artsen vaak dienst, voor mijn gezin en mijzelf soms zwaar.”

“Door het werk bij de Huisartsenpost kwam ik ook in hele andere buurten en realiseerde ik me nog meer hoe belangrijk het is waar je wieg heeft gestaan. Dat heeft gewoon rechtstreeks invloed op je levensverwachting. Ik was in één opzicht wel een ouderwetse dokter: tijdens mijn werk droeg ik altijd een witte jas. Dat maakte duidelijk welke rol ik had.”

Actief
“In de toekomst wil ik graag SCEN-arts worden, dat staat voor Steun en Consultatie bij Euthanasie. Ik heb dit nuttige werk altijd willen doen, maar het kwam er niet van. In die functie beoordeel je of een aanvraag voor euthanasie aan alle wettelijke vereisten voldoet. Euthanasie moet zorgvuldig gebeuren, het mag niet een glijdende schaal worden. Daarnaast is stervensbegeleiding heel belangrijk, ik heb dan ook enorm veel respect voor het Hospice in Breda, een plek waar zorg met een grote Z wordt geschreven.”

Eerst gaat hij zelf uitrusten. “Ik merk nu pas hoe moe ik ben. Ik wielren graag, heb vier kinderen, geniet van mijn kleinkinderen en er liggen voor maanden boeken klaar. Ik zet me ook graag in voor de Waalse kerk, ik houd van de Franse taal, twee keer per maand zijn daar diensten in het Frans, ik ga me niet vervelen!”