Afbeelding

Bredase popband scoort een nummer 1 hit!

Column

Het artikel op BredaVandaag over Paul en Jonne Visser is een mooi bruggetje naar een ergernis van veel Bredase muzikanten.

In het prille begin ben je blij met elke mogelijkheid om de oefenruimte te verlaten en, in ruil voor een paar consumptiebonnen, je muzikale kunsten te vertonen op een sleets horecapodiumpje. Maar na het zoveelste optreden waar jij en je band hebben gezorgd voor een verhoogde baromzet, kom je tot het besef dat jouw muzikale ambities vooral goed zijn voor de lokale horeca. Want waar doe je het eigenlijk voor? De kans dat een scout jou en je poptalent opmerkt is in Breda gewoon te klein. Breda mist de infrastructuur en de historie.

Hoe anders is dat in een stad als Den Haag waar muzikanten als Shocking Blue, Q65, Kane, Di-rect, Golden Earing en Anouk ook ooit begonnen zijn door in rokerige holen te spelen voor vrienden en kennissen. Anoukje was destijds niet verlegen en kon best een beetje zingen maar er was nog heel wat overredingskracht voor nodig om haar op een podium te laten klimmen. En wanneer ze aan haar ontdekker was blijven hangen dan had ze nu waarschijnlijk ijsjes staan verkopen op Duinrell (sorry lieve Dennis). Maar die gekke Dennis sleepte haar wel mee naar plaatsen waarvan hij wist dat ze de juiste mensen tegen zou komen.

Zo’n infrastructuur hebben wij hier in Breda gewoon niet. En zo’n netwerk laat zich ook niet vormen door beleidsmakers vanachter een stoffig bureautje op het stadskantoor. Het wordt gevormd door historie. Door mensen als Cesar Zuiderwijk die ooit op het idee kwam om met zijn, met de Golden Earing verdiende netwerk en geld, Musicon op te zetten. Eén van de vele Haagse oefenruimtes mèt een podium. Waar muzikanten hun talenten kunnen ontwikkelen en waar optredens gefaciliteerd worden. Diezelfde meneer Zuiderwijk die nog steeds elk jaar een lokaal festivalletje opent in het Haagse met de band de Clarks. Jawel, ze bestaan nog. Een festival waar je de leden van Di-rect met een biertje in de hand tegen het lijf loopt. Of bijvoorbeeld Klaasje van der Wal die, tot zijn dood twee weken geleden, tot vervelens toe zijn Shocking Blue avonturen bleef vertellen, maar waarmee hij wel hele kuddes jonge mensen wist te inspireren.

Ja, Breda levert DJs en producers af van wereldformaat! Maar aan de Nederlandse pophistorie zal het waarschijnlijk nooit een schokkende bijdrage gaan leveren. Tenzij we natuurlijk het enorme muzikale netwerk van Abel’s Joris Rasenberg aan zouden kunnen spreken. Hij had immers ooit een wereldhit met ‘onderweg….’

Maar mocht dit plan mislukken dan zou het misschien een goed idee zijn wanneer horeca-exploitanten de bandjes op hun podium een eerlijke prijs zouden betalen voor hun inzet en bijdrage. Want alleen zo kunnen ze wat financiële mogelijkheden krijgen om hun horizon te verbreden en maken we het misschien nog eens mee dat een Bredase band een nummer 1 hit scoort.

Babs Verstrepen