Om stil van te worden

Stil, heel stil word ik ervan. Dat is het effect op mij van alle nieuwsberichten die de afgelopen week de boventoon voerden in de landelijke en regionale media. Meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken.

Stil werd ik ook toen ik afgelopen weekend door mijn geboortestad Rotterdam slenterde en tot stilstand kwam bij de Steen van de Miljoenen Tranen. Een landelijk monument om de burger oorlogsgetroffenen te eren.

Hetzelfde effect ontstaat als ik besef dat 58 regeringsleiders ons land hebben uitgekozen om hier samen te ‘vergaderen’ en als ik zie hoe de Amerikaanse president Obama na de landing in ons ‘lovely country’ energiek de vliegtuigtrap af loopt, bijna huppelt.

Al deze grote gebeurtenissen snoeren mij de mond. Ik vind het lastig om gewoon verder te schrijven over dingen die zich afspelen op microniveau. Over de dingen die er heus ook toe doen.

Gelukkig heb ik recent in de biografie van een van mijn grote voorbeelden – Simon Carmiggelt – kunnen lezen dat hij zelfs in oorlogstijd doorging met het schrijven van zijn cursiefjes. Zijn verhaaltjes over de gewone dagelijkse gebeurtenissen. Dan vind ik de woorden weer.

Het was immers ook de week waarin duizenden vrijwilligers in touw waren voor NL doet en waarin tien organisaties in Breda zich verenigden in Bredataal, om anderstalige Nederlanders te helpen met de Nederlandse taal.

Zelf kreeg ik het positieve bericht dat ik toegelaten ben tot Aithra, waardoor ik nu deel uitmaak van hét regionale netwerk van ondernemende vrouwen. Daarnaast zat ik opnieuw met enkele bewoners uit Zandberg-West aan tafel om ons samen in te zetten voor behoud van de speelplek in de Leistraat. Dat zijn dingen die er óók toe doen. Kleine dingen die het grote verschil kunnen maken. Dat is iets om óók stil van te worden. Heel stil.

Hennie van de Kar
Hennie van de Kar is sinds 2001 tekstschrijfster in Breda.