Bavelselaan 200

Ik vergeet de laatste tijd nog wel eens wat: “Hersens zijn om te denken, niet om te onthouden” zeg ik dan maar. Niet dat ik dement word of zo, maar soms kan ik er even niet opkomen.

Maar waarom weet ik dan wél, dat juffrouw Bakker, in 1970 mijn juf in de vijfde klas van de Dr. de Visserschool in Breda, aan de Bavelselaan woonde? Op nummer 200, om precies te zijn.

Juffrouw Bakker, een vrijgezel op leeftijd, maar bovenal ook een mysterieuze vrouw. Alleen, in haar liefelijke huisje, met die immense tuin en met die vervaarlijke bouvier. Juffrouw Bakker, die reed in een Renault Dauphine. Die codes gebruikte om aan te geven of ze thuis was of niet. Luciferdoosje ín de bloempot: juf is thuis. Luciferdoosje náást de bloempot: juf is weg.

Die juffrouw Bakker was de juf met een echte poppenkast. Alle poppen had ze zelf gemaakt en ze had nog les gehad van de legendarische Pieke Dassen. Die Pieke Dassen die wij ook kenden als August in “De film van Ome Willem”.

Waarom weet ik dit nog? Waarom heb ik al die futiliteiten al die jaren wél onthouden, terwijl de naam van die klant die gisteren gebeld heeft, vandaag al is weggezonken in het moeras van zult en zaagsel dat moet doorgaan voor mijn geheugen?

Er zal wel een verklaring voor zijn. Velen onder u, dat weet ik zeker, ervaren zo nu en dan precies het zelfde.

Noemt u het vergeetachtigheid?

Ik noem het AltzHeimans.