Breda is een veel te mooie vrouw

COLUMN - Deze stad is een veel te mooie vrouw (…) Je geeft alles wat je hebt, maar zij geeft geen moer om jou. Huub van der Lubbe dichtte het wonderschoon in een nummer uit het rijke repertoire van zijn band De Dijk. De stad als een onbeantwoorde liefde. Aan het eind van het jaar, waarin ik me regelmatig kritisch heb geuit over onze stad, wil ik graag getuigen van mijn liefde voor die veel te mooie vrouw Breda. Of het haar nou interesseert of niet.

Noem het goedkoop sentiment, noem het flauwekul, noem het wat je wilt. Maar misschien herken je iets van mijn herinnering en zit er een kern van waarheid in. Een warm gloeiend hart.

Vlak voor het begin van de wedstrijd Nederland-Spanje, finale WK 2010, staat de Grote Markt afgeladen vol. De koppige straatstenen zinderen onder de spanning op deze warme zomerdag. Op het immense videoscherm, dat tegen het fraaie decor van de Grote Kerk is geplaatst, zien we beelden van het stadion in Zuid-Afrika. Ook daar is het publiek wild van enthousiasme en van hoop, vooral dat laatste. En wat we ook vinden van volwassen mannen in Zeeuwse klederdracht, met een oranje wortel op de kop of een enorme trommel voor hun buik, we begroeten de beelden met applaus.

De commentator verhaalt van doldwaze taferelen in en om het stadion. En wij kijken met een schuin oog naar de klok: nog tien minuten voor aanvang. Daardoor zien we maar half dat de camera nog een laatse keer alle tribunes afgaat voor een registratie van de oranjegekte. Dan, opeens, worden we hem gewaar. Vrij hoog in een van de tribunevakken wappert hij boven een toegangstrap. Even lijkt het volledig stil op de Grote Markt. Even moeten we het tot ons laten doordringen. Maar we zien het goed.

In dat verre Zuid-Afrikaanse stadion zien we onze eigen Andreas-kruizen, twee naast elkaar en één in het midden daaronder. We zien de felrode vlag van Breda, met voor de zekerheid daarboven in kapitalen geschreven: BREDA. Een golf van gejuich dondert over de Grote Markt. Johannesburg en Breda, door een vlag verbonden. Alles waar onze stad voor staat, wordt op dat ene moment intens gevoeld. Wildvreemden kijken elkaar aan en weten precies wat ze bedoelen met de blik in hun ogen. Ook al kunnen ze het met woorden niet beschrijven. En wat draait ze met haar heupen, zingt Huub, en wat sluit haar truitje nauw.