Oud Breda: Hotel De Kroon en het noodlot van Piet van Wijk
BlogBREDA - Bredanaar Léon Krijnen schreef zijn hele werkzame leven voor De Stem en BN DeStem. Sinds enige tijd duikt hij in het Bredase verleden en schrijft daarover op Facebook. Op BredaVandaag de komende tijd enkele verhalen. Vandaag: Hotel De Kroon.
Ook zo'n doodzonde in de Bredase geschiedenis: La Couronne, De Kroon. In de Boschstraat, tot de sloop buurman van De Beyerd. Het eerste hotel van Breda en tot de sloop oudste hotel van Breda. In de Tweede Wereldoorlog vol met Duitsers, na de bevrijding stapte generaal Stanislaw Maczek er eind oktober in zijn eerste warme bad in maanden.
Een hotel ook met een rijk verleden, dat in het Stadsarchief opduikt met tal van gebeurtenissen. Zoals de vergaderingen van de Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers in maart 1973, van de veiling van de inboedel in november 1977, van de leegstand en de sloop. Met als dramatische bekroning van de teloorgang van De Kroon: de dood van Piet van Wijk.
Notoire sjacheraar, gezegend met een gezond ochtendhumeur, rossige baard, altijd een hoedje op zijn tanige kop, altijd een shaggie in zijn bek, altijd vergezeld door een roedel honden, verzamelaar van roerend goed, en als het niet roerend was maakte ie het wel roerend.
Dat werd zijn dood, toen Piet de laatste eeuwenoude baksteentjes van de restanten van de muur, die tegen gereedschapshandel Lapidaire aan leunde, illegaal los zat te bikken. Een paar ton baksteen donderde omlaag, en pas een paar uur later werd zijn vermorzeld overschot door de brandweer en de firma Stolwerk voorzichtig onder het puin vandaan gepeuterd.
Zoals Dagblad De Stem op 19 juni 1984 (ik zat voor de krant op Roland Garros) bekend maakte:
'De instorting van een muur in de resten van het gesloopte hotel De Kroon in Breda heeft gisteravond het leven gekost aan de bekende Bredanaar Piet van Wijk. Hij werd bedolven onder de brokstukken en moet vrijwel op slag dood zijn geweest. Na een korte graafactie heeft de brandweer zijn stoffelijk overschot rond 22.30 uur aangetroffen onder de puinhopen.'
Twee weken later schreef John O'Mill, inmiddels ook al weer een jaar of tien wijlen, in De Stem een in memoriam onder de kop 'Een zeer bekende Bredanaar'.
Met de negen, tien, elf of twaalf honden van Piet van Wijk kwam het helemaal goed. Niemand in zijn nogal alternatieve kring van kennissen en vrienden wist precies hoeveel honden hij had, en welke hond van wie was. Maar er ging er niet naar het asiel, en ze werden allemaal liefdevol opgenomen.
Léon Krijnen
