Van A naar B(eter)

Iedere ochtend fiets ik dezelfde route naar het station.
Vanuit mijn dorp draai ik de Oosterhoutseweg op, rij dan een stukje over de nieuwe Kadijk, vervolg mijn route via de Druivenstraat, Frankenthalerstraat, Baliendijk, Buys Ballotstraat, Edisonplein om dan langs de Faam naar het station over te steken.

Het is een gewoonte geworden. Een automatisme. Iets dat dagelijks terugkomt en waarvan ik niet eens meer opmerk dat ik het doe. Een manier om van A naar B te komen. En heel diep van binnen heb ik een enorme hekel aan dat soort automatismen.
Je roest erdoor vast. Ziet niet meer wat er om je heen gebeurt. Het maakt passief.
Ik weet het wel, maar doe er dus gewoon aan mee.
Iedere dag weer opnieuw!
Tot een aantal weken geleden…

Nu niet alleen het station, maar tevens de hele omgeving van het station op de schop moet, en ik met mijn fiets door zand en stenen moet baggeren, ben ik bijna genoodzaakt om alternatieve routes te bedenken. Van die wegen waar je niet direct van onder de modder en het zand komt te zitten, voordat je in de trein ploft.
Ik moet creatief zijn in het bedenken van nieuwe wegen.
En het is heerlijk!

Ik zie ineens de stad weer in een ander licht. Merk de man op die de ene ochtend met één en de andere ochtend met drie honden loopt. Ik fiets zelfs weleens helemaal anders en ga dan via de Teteringsedijk naar het centrum.
Het is gek om te ervaren hoe de stad aan de andere kant van de spoorlijn bijna anders ontwaakt dan aan ‘onze zijde’.
Er is meer bedrijvigheid. Gezinnen gaan al op pad. Onderweg naar kinderopvang of opa & oma. Werk. School. De straten zijn drukker.

Ik geniet er stiekem wel van. En het kan me niets zoveel schelen dat ik een paar minuten langer onderweg ben naar mijn trein.
Het maakt dat ik weer alert ben. Energiek.
Ik kan het iedereen dus aanraden.
Neem af en toe eens een andere route. Naar het werk. In het leven.
Het geeft nieuwe energie en inzichten.
Heus!